VanDyck-WANCLIK

House_of_Habsburg

Jan II Kazimierz Waza

Jan II Kazimierz Waza
Z Bożej łaski król Polski, wielki książę litewski, ruski, pruski, mazowiecki, żmudzki, inflancki, smoleński, siewierski i czernihowski, a także dziedziczny król Szwedów, Gotów i Wandalów
1609-1672

Władca Polski

Władca	od 1648 do 1668
poprzednik	Władysław IV Waza
następca	Michał Korybut Wiśniowiecki

urodzony	22 marca 1609 w Krakowie
zmarł	16 grudnia 1672 w Nevers
wybrany królem	20 listopada 1648
koronowany	17 stycznia 1649 w Krakowie
abdykował	16 września 1668
pochowany	w katedrze na Wawelu

Ojciec	Zygmunt III Waza
Matka	Konstancja Habsburżanka

Rzeczpospolita w 1648

Jan II Kazimierz Waza (ur. 22 marca 1609 w Krakowie, zm. 16 grudnia1672 w Nevers) – król Polski w latach 1648-1668, tytularny król Szwecji do1660 z dynastii Wazów. Syn króla Polski i Szwecji Zygmunta III Wazy iKonstancji Habsburżanki, arcyksiężniczki austriackiej. Przyrodni bratWładysława IV Wazy.

Spis treści

· 1 Tytuł królewski

· 4 Po abdykacji

· 5 Próba oceny

· 6 Ciekawostki

· 7 Genealogia

· 8 Zobacz też

· 10 Bibliografia

· 11 Literatura dodatkowa

· 12 Linki zewnętrzne

Tytuł królewski [edytuj]

Ioannes Casimirus, Dei Gratia rex Poloniae, magnus dux Lithuaniae, Russie, Prussiae, Masoviae, Samogitiae, Livoniae, Smolenscie, Severiae, Czernichoviaeque; nec non Suecorum, Gothorum, Vandalorumque haereditarius rex, etc.

Tłumaczenie: Jan Kazimierz, z Bożej łaski król Polski, wielki książęlitewski, ruski, pruski, mazowiecki, żmudzki, inflancki, smoleński, siewierskii czernihowski, a także dziedziczny król Szwedów, Gotów i Wandalów.

Biografia [edytuj]

Jan Kazimierz urodził się w niedzielę 22 marca 1609, był najstarszym z żyjących synów Zygmunta III Wazy i jego drugiej żony, a ponadto był ostatnim z Wazów urodzonym na Wawelu, przed przeniesieniem siedziby królewskiej do Warszawy. Wychowywał się w skromnych warunkach naZamku Królewskim pod opieką ochmistrzyni królowej Urszuli Gienger (ok. 1570-1635), nazywanej Meierin, lekcji udzielali mu jezuici, a nad całością czuwał sam król. W 1626, w czasie sejmu toruńskiego, z inicjatywy matki, a przez jej stronników, został zgłoszony jako kandydat na następcę tronu. Królowa Konstancja jego widziała na tronie, nie swojego pasierba a jednocześnie siostrzeńca, najstarszego syna Zygmunta III, królewicza Władysława. Obóz ultrakatolicki w Rzeczypospolitej, którego królewicz Kazimierz był uznawany za przywódcę, stracił jednak swoje znaczenie po nagłej śmierci królowej w 1631.

Młodość upłynęła przyszłemu królowi w znacznym stopniu na wojowaniu. W1629 ojciec zabrał go do Prus na wyprawę przeciwko Szwedom. W czasie elekcji brata był posłem do stanów Rzeczypospolitej, następnie brał udział w wojnie smoleńskiej, potem w konflikcie z Turcją. W drodze powrotnej miał dłuższy postój we Lwowie. Zaraził się tam ospą, która pozostawiła ślady na jego twarzy do końca życia.

25 czerwca 1635 w obliczu nowej wojny ze Szwecją podążył do Torunia. WWiedniu, gdzie pojechał na ślub Marii Anny – córki cesarza z Maksymilianem I – elektorem bawarskim, jako reprezentant króla prowadził pertraktacje w sprawie pomocy Habsburgów w walce przeciwko Szwedom. Otrzymał pod swoje dowództwo regiment kirasjerów i polskich ochotników, z którymi wyruszył na front wojny trzydziestoletniej do Alzacji. Powrócił do kraju po zawarciu przez Władysława IV rozejmu w Sztumskiej Wsi 12 września 1635.

Jan II Kazimierz

Ponieważ, mimo cesarskich obietnic, nie otrzymał księstwalennego, a sejm nie przyznał mu księstwa Kurlandii, więc przyjął propozycję godnościwicekróla Portugalii. Udał się do Hiszpanii, gdzie miał otrzymać coroczną pensję i zawrzeć małżeństwo. W czasie tej podróży, zatrzymał się na postój we Francjipozostającej w wojnie z Hiszpanią, gdzie został aresztowany na rozkaz kardynała Richelieu, pod zarzutem szpiegostwa na rzecz Hiszpanii. Był więźniem od 10 maja 1638 do lutego 1640, uwolniony po interwencji poselstwa Rzeczypospolitej, które przybyło do Paryża pod kierownictwem wojewody smoleńskiego Krzysztofa Korwina Gosiewskiego.

Po trzech latach, wbrew woli królewskiej, wyjechał do Włoch i wstąpił do zakonu jezuitów w Loreto, który opuścił jednak już po dwóch latach nowicjatu. Mimo braku święceń kapłańskich 16 maja 1646otrzymał od papieża godność kardynalską. Domagał się potem prawa używania tytułu książęcego i korony w herbie, a zakazywały tego kardynałom papieskie dekrety, czym wywołał zgorszenie współczesnych, w końcu ogłosił się stronnikiem Francji i kardynała Mazariniego, po czym w świeckim stroju ze szpadą u boku przyjechał do Polski.

W 1647, po śmierci 7-letniego królewicza Zygmunta jedynego syna Władysława IV, Jan Kazimierz stał się tytularnym spadkobiercą tronu szwedzkiego i przypuszczalnym następcą brata na tronie Rzeczypospolitej. Wówczas złożył na ręcepapieża Innocentego X godność kardynalską.

Po śmierci brata, Władysława IV Wazy, Jan II Kazimierz Waza został obrany królem Rzeczypospolitej 20 listopada 1648, po sześciu miesiącach trwającej wolnej elekcji. Uzyskał 4 352 głosy elektorskie szlachty. ^[1] 17 stycznia 1649 w katedrze wawelskiej arcybiskup gnieźnieński i prymas Polski Maciej Łubieński koronował Jana Kazimierza na króla Polski. W maju władca poślubił wdowę po swym bracie, księżniczkę francuską Ludwikę Marię Gonzaga.

Jan II Kazimierz w czasie bitwy pod Beresteczkiem

Panowanie [edytuj]

W okresie swego panowania Jan II Kazimierz Waza musiał się zmagać z trzema groźnymi wojnami. W latach 1648-1649 i 1651-1654 trwała wojna domowa w południowo-wschodniej części Rzeczypospolitej, zwana powstaniem Chmielnickiego, w którym prawosławnekozactwo i chłopstwo ukraińskie wystąpiło przeciwko panowaniu polskiej szlachtykatolickiej i walczyło z wojskami koronnymi. Powstanie to, wsparte przez Rosjędoprowadziło do wybuchu wojny polsko-rosyjskiej w latach 1654-1667, przerwanej w latach1656-1660 wybuchem wojny polsko-szwedzkiej (1655-1660, nazwanej „potopem szwedzkim” związanej z II wojną północną, gdyż prawie cała Rzeczpospolita została wówczas opanowana przez wojska szwedzkie.)

W 1648, Jan Kazimierz, pozostając pod wpływem kanclerza wielkiego koronnegoJerzego Ossolińskiego był początkowo zwolennikiem porozumienia z Bohdanem Chmielnickim. Jednak już w 1649, pozbawiony złudzeń, wyruszył w pole na czele wojsk Rzeczypospolitej.

W lecie 1649 idąc z odsieczą obleganemu Zbarażowi stoczył bitwę pod Zborowem, zakończoną podpisaniem ugody zborowskiej i przeciągnięciem na stronę polską chana krymskiego Islama III Gireja. W 1651 król dzięki swoim zdolnościom strategicznym odniósł świetne zwycięstwo nad połączonymi wojskami kozacko-tatarskimi w bitwie pod Beresteczkiem i zmusił kozaków do podpisania mniej korzystnej dla nich ugody w Białej Cerkwi. Mimo to powstania kozackie tliły się nadal i nie było spokojnie na południowo-wschodnich kresach Rzeczypospolitej. W styczniu 1654 Bohdan Chmielnicki, zaplątany w wojnę zSiedmiogrodem oraz dalsze walki z wojskami polskimi, i w sytuacji, gdy sprzymierzeni Tatarzy plądrowali także tereny Ukrainy, zawarł z Rosją ugodę w Perejasławiu, na mocy której Ukraina miała się stać jej częścią. W 1652, działając przez swoich stronników doprowadził do pierwszego, w historii Polski zerwaniasejmu.

Ugoda z Bohdanem Chmielnickim była równoznaczna z zerwaniem przez Rosjępokoju w Polanowie, choć nie dotyczyła ona województw podolskiego, wołyńskiego i ruskiego, które nadal pozostawały przy Koronie. W maju z pomocą Chmielnickiemu ruszyły na Ukrainę wojska rosyjskie, wpierw uderzając na Księstwo Litewskie. Rozpoczęła się wojna polsko-rosyjska 1654-1667. Armię rosyjską prowadził sam car Aleksy I Romanow, docierając w ciągu lata do Berezyny i Dźwiny oraz zajmując Połock, Smoleńsk, Witebsk i Mohylew. Ofensywę rosyjską wstrzymała dopiero wielka epidemia grypy, która nawiedziła całe państwo moskiewskie.

Siedmiogrodzka kolczuga paradna Jana Kazimierza

Hetman wielki litewski Janusz Radziwiłł za swe klęski oskarżał Koronę. Miał pretensje do króla Jana II Kazimierza Wazy, chciał dla Litwy neutralności w wojnie Moskwy przeciwko Rzeczypospolitej. W nowej sytuacji doszło do przymierza polsko-tatarskiego. 29 stycznia 1655rozegrała się bitwa pod Ochmatowem pomiędzy armią polsko-tatarskąhetmana wielkiego koronnego Stanisława Rewery Potockiego, a siłami kozacko-rosyjskimi, które wycofały się z pola walki, pozostawiając swe tabory. Tatarzy splądrowali wtedy oraz spalili dziesiątki miast i wsi Ukrainy, biorąc w jasyr dziesiątki tysięcy ludzi. Wiosną 1655 car wznowił działania wojenne, zdobył litewską stolicę Wilno i, po jej bezwzględnej pacyfikacji, ogłosił się dodatkowo wielkim księciem Litwy, Wołynia iPodola. Jednakże zaraz potem, wobec wystąpienia Szwecji przeciwko Rzeczypospolitej, wojna zakończona została rozejmem w Niemieży.

Najazd Szwedów na Rzeczpospolitą w 1655 r. nie spotkał się początkowo z większym oporem i wojska szwedzkie zalały w krótkim czasie prawie całe terytorium Korony i część Litwy. Prawie wszystkie województwa koronne przeszły na stronę króla Szwecji Karola X Gustawa, porzucając Jana Kazimierza. Król udał się 17 października doGłogówka w Księstwie Opolsko-raciborskiem, które dzierżył tytułemzastawu. 20 listopada wydał uniwersał opolski do narodu, wzywając w nim wszystkie stany do zbrojnego powstania przeciwko Szwedom^[2]. Szala zwycięstwa zaczęła się przechylać na korzyść Polaków dopiero po udanej obronie Jasnej Góry i zawiązaniu przy królu konfederacji tyszowieckiej. Król, pragnąc podziękować za szczęśliwy obrót spraw złożył śluby lwowskie 1 kwietnia 1656. W dniach 30 maja-1 lipca 1656 król wziął udział w oblężeniu Warszawy, dowodził wojskami polskimi w bitwie pod Warszawą (28-30 lipca). W dniach 24 czerwca-23 sierpnia 1657 uczestniczył w oblężeniu Krakowa, a od 26 września do 23 grudnia dowodził oblężeniem Torunia. W 1657 zbliżył się do Francji, mając nadzieję na jej mediację w konflikcie polsko-szwedzkim. Na sejmie 1658 poparł uchwałę, mocą której z Rzeczypospolitej zostali wygnani arianie.

Ostatecznie jednak Szwedzi wyparci zostali z Rzeczypospolitej do maja 1660, a wojna zakończyła się zawarciem pokoju w Oliwie. Niedługo potem Jan Kazimierz rozpoczął starania o przeprowadzenie elekcji vivente rege księcia d'Enghien (księcia francuskiego), Henryka Juliusza Burbon-Condé. W 1661 porzucił jednak ten projekt, wobec stanowczego oporu sejmikówziemskich.

Śluby lwowskie Jana Kazimierza, obraz Jana Matejki

Na Ukrainie, po śmierci Chmielnickiego w 1657 r., zawarta została z hetmanem Iwanem Wyhowskim i starszyzną kozacką ugoda hadziacka1658, która stanowiła Księstwo Ruskie w ramach Rzeczypospolitej i równała religię greckokatolicką z rzymskokatolicką. Potwierdzona przez sejm w 1659 r., była to jak by unia trzech narodów. Nie została jednak zrealizowana wobec kozackiego powstania ludowego i wznowienia wojny rosyjsko-polskiej w 1660 r. Zaprawione w bojach ze Szwedami wojska Stefana Czarnieckiego i hetmana polnego koronnego Jerzego Sebastiana Lubomirskiego wspierane przez ordę tatarską Mehmeda Gireja wyparły Rosjan z terenów Rzeczypospolitej do linii Dniepru. Potem wojna prowadzona była ze zmiennym szczęściem, w latach 1663-1664 Jan II Kazimierz Waza zorganizował nawet nową wyprawę moskiewską, jednakże nie przyniosła ona rezultatów.

Równocześnie w kraju rozgorzały spory, a od 1663 r. gorąca wojna domowa o elekcję po Janie II Kazimierzu Wazie, który zapowiedział swąabdykację. Bardzo czynne było stronnictwo francuskie królowej Ludwiki Marii Gonzagi finansowane przez króla Francji Ludwika XIV i preferujące francuskiego kandydata na tron polski. Nieopłacane wojska zawiązałykonfederację wojskową, popieraną przez hetmana Lubomirskiego. W 1664Jan Kazimierz oskarżył Lubomirskiego o zdradę przed sądem sejmowym. Po wyroku skazującym go na banicję Lubomirski rozpoczął rokosz Lubomirskiego. Król wyruszył na czele wiernych mu oddziałów przeciwko banicie. Wojna domowa trwała kilka lat i zakończyła się ugodą w Łęgonicach 31 lipca 1666, po przegranej przez wojska królewskie krwawej bitwie pod Mątwami w 1666. Władca zmuszony został wyrzeczenia się swoich planów elekcji vivente rege.

Rzeczpospolita w 1660 roku

W 1666 r. zdetronizowany też został przez Stambuł przyjazny Polsce chan krymski Mehmed Girej. Cesarstwo osmańskie szykowało się do zajęcia w swe lenno Ukrainy, w której do władzy doszedł sprzymierzony zWielką Portą hetman Piotr Doroszenko. Sojusze się więc znów odwróciły. Kozacy sprzymierzeni ponownie z Tatarami rozbili wojska koronne, którymi po śmierci hetmana polnego koronnego Stefana Czarnieckiego dowodził regimentarz Sebastian Machowski. W sytuacji nowego zagrożenia został zawarty z Rosją w 1667 r. rozejm w Andruszowie. Kończył on 13-letnią wojnę polsko-rosyjską, licząc z przerwą na „potop szwedzki”. Na jego mocy Rzeczpospolita straciła Smoleńsk i Zadnieprzańską Ukrainę z Kijowem, była wszak nadal wielkim krajem, liczącym 733 500 km² powierzchni. Po rozejmie andruszowskim Doroszenko poddał się sułtanowi, który wysłał przeciw Polsce Tatarów krymskich. Wojskami koronnymi dowodził pułkownik Jan Sobieski. Rozproszył on swe szczupłe oddziały i nękał czambuły tatarskie, sam z częścią wojska zamknął się w naturalnej twierdzyPodhajce, jaką Tatarzy oblegli, ponosząc duże straty w szturmach. Nieposłuszne Doroszence oddziały kozackie wtargnęły wtedy na Krym, co stało się przyczyną zawarcia przez Turków pokoju z Polakami.

Nagrobek serca Jana II Kazimierza w kościele Saint-Germain-des-Prés

Po abdykacji [edytuj]

Jan II Kazimierz Waza zrzekł się korony 16 września 1668, a 30 kwietnia 1669 wyjechał do Francji, gdzie uzyskał niezwykle dochodowe opactwo Saint-Germain-des-Prés, którego został 76 opatem. Prowadził dość świecki tryb życia, zostając w tym czasie ojcem nieślubnej córki Katarzyny (jej losy po śmierci ojca są nieznane). Zmarł cztery lata po abdykacji 16 grudnia 1672. Podobno przyczyną zgonu był atak apopleksji jakiego doznał po otrzymaniu wiadomości o upadku Kamieńca Podolskiego. 31 stycznia 1676 został pochowany w katedrze wawelskiej, jego serce znajduje się w kościele Saint-Germain-des-Prés w Paryżu.

Próba oceny [edytuj]

Współcześni oceniali go bardzo surowo. Od pierwszych liter jego monogramu “Ioannes Casimirus Rex” mówiono o nim “Initium Calamitatis Regni” – początek nieszczęść królestwa.

Po 80 latach panowania Wazów, Rzeczpospolita znajdowała się w opłakanym stanie. Wojny na południowym wschodzie, wInflantach, a zwłaszcza „potop szwedzki”, który zalał prawie cały kraj, bardzo poważnie zrujnowały gospodarkę kraju. Ludność zmniejszyła się o ok. 30% i wynosiła 6-7 mln, większość gruntów leżała odłogiem, tak znacznie zmniejszyła się produkcja zbóż, że mimo kilkakrotnie mniejszego ich eksportu, niż na początku XVII w. bywały lata głodu, gdy nie starczało zboża na potrzeby własne ludności.

Jan Kazimierz w polskim stroju.

Nastąpiła powszechna pauperyzacja chłopstwa, ludności miast, zubożała szlachta, zmarniała „demokracja szlachecka”, rozpanoszyło się sobiepaństwo i magnateria. Popsuły się także, oparte na tolerancji, relacje między katolikami, protestantami i prawosławnymi. Utrzymała swój stan posiadania jedynie magnateria, która też sprawowała władzę, nie licząc się z interesem państwa i władzy królewskiej.

Nie sposób natomiast królowi odmówić pewnych talentów militarnych. Był też człowiekiem osobiscie odważnym, nie oszczedzał się w czasie kampanii wojennych i był odporny na trudy wojaczki.

Po abdykacji Jana II Kazimierza Wazy sejm elekcyjny 19 czerwca 1669 wybrał na króla Polski Michała Korybuta Wiśniowieckiego, który panował do 1673 r.

Ciekawostki [edytuj]

§ Podczas sejmu w 1661 roku, Jan Kazimierz w czasie przemówienia argumentował sens przeprowadzenia elekcji vivente rege i trafnie wtedy przepowiedział rozbiory Polski (tzw. przepowiednia Jana Kazimierza). Mówił bowiem:
Moskwa i Ruś odwołają się do ludów jednego z nimi języka i Litwę dla siebie przeznaczą; granice Wielkopolski staną otworem dla Brandenburczyka, a przypuszczać należy, iż [ten] o całe Prusy certować [starać się] zechce, wreszcie Dom Austriacki spoglądający łakomie na Kraków nie opuści dogodnej dla siebie sposobności i przy powszechnym rozrywaniu państwa nie wstrzyma się od zaboru.^[3] Powtórzył podobne słowa w czasiesejmu abdykacyjnego.

§ W roku 1645 papież Innocenty X nadał w Rzymie Janowi Kazimierzowi godność kardynała diakona. Zwano goniedonoszonym kardynałem, ponieważ nie wystarczał mu sam tytuł eminencja i uporczywie kazał się zwracać do siebie Wasza Najjaśniejsza Wysokość. Stolica Apostolska nie przystała na takie praktyki, ale Waza zapowiadał, iż obije gębękażdemu, kto, zwracając się doń, pominie ten tytuł. Nie mogąc osiągnąć porozumienia, Jan Kazimierz pod koniec roku1646 zrezygnował z godności kardynała.

§ Po wyjechaniu do Francji król przyjął tam nazwisko Snopkowski (vasa to po szwedzku snopek) ^[4].

Genealogia [edytuj]

Zobacz też [edytuj]

§ historia Polski

§ władcy Polski

Przypisy

1. ↑ Jerzy Dunin-Borkowski i Mieczysław Dunin-Wąsowicz, Elektorowie królów Władysława IV., Michała Korybuta, Stanisława Leszczyńskiego i spis stronników Augusta III. Lwów 1910, s. VI.

2. ↑ Historia klasztoru. www.opole.franciszkanie.pl. [dostęp 10 kwietnia 2009].

3. ↑ Dodatek do Rzeczypospolitej:Historia Rzeczypospolitej:Władcy Polski, Nr.24, Jan II Kazimierz Waza, str.:12, opracował Mirosław Nagiewski historyk, redaktor Mówią Wieki.

4. ↑ Źródło: Podręcznik Moja Historia do klasy 6 część 1 wydawnictwo nowa era

Bibliografia [edytuj]

Tadeusz Wasilewski: Jan Kazimierz. Warszawa: 1985. ISBN 83-00-00962-0.

§ Oswald Pietruski, Elektorów poczet, którzy niegdyś głosowali na elektorów Jana Kazimierza roku 1648, Jana III. roku 1674, Augusta II. roku 1697, i Stanisława Augusta roku 1764, najjaśniejszych Królów Polskich, Wielkich Książąt Litewskich, i.t.d., Lwów 1845

Literatura dodatkowa [edytuj]

§ Zbigniew Wójcik, Jan Kazimierz Waza - biografia, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 2004, ISBN 8304047179

Linki zewnętrzne [edytuj]

§ Akt elekcji Jana Kazimierza na króla polskiego z dnia 20 XI 1648 roku

§ Obraz z około 1665-1667 roku przedstawiający Jana II Kazimierza, autor nieznany

§ Uniwersał przedsejmowy króla Jana Kazimierza informujący o zwołaniu sejmu zwyczajnego i sejmiku przedsejmowego ziemi dobrzyńskiej z 31 VIII 1666 roku

Poprzednik
Władysław IV Waza

król Polski
i wielki książę Litwy
1648-1668

Następca
Michał Korybut Wiśniowiecki

Poprzednik
Karol Ferdynand Waza

Książę opolsko-raciborski
1655-1666
tytułem zastawu

Następca
Leopold I Habsburg

Kardynałowie Polscy

Władcy Polski

Antoni Wanclik or Sir Anthony van Dyck ?

Google a trouvé un texte du XVIII ème siècle écrit en espagnol où le nom de van Dyck est écrit Wanclik.

En espagnol, il n'y a pas de lettre W ,donc, l'auteur un jésuite chilien ,publiant en espagnol, a du trouver cette information quelque part pour la reprendre. sous cette orthographe.L'auteur aurait été assisté par Molina, le précurseur de Darwin et des théories de l'évolution..

Si on situe les faits dans le temps, Anton WANCLIK est né à Anvers en 1599,sa mère et son père et son grand père étaient des négociants en Art et lui ont donné le goût de la peinture. Anvers était sous contrôle des Habsbourg et de l'Espagne. Le texte trouvé date du XVIIIème et est écrit en espagnol.L’Empereur de l’Empire Romain envoyait ses enfants chez les jésuites pour y faire leur éducation.Et c’est un jésuite , on peut dire même deux qui écrivent le nom de Van Dyck avec l’orthographe polonaise alors que le peintre lui-même signe ses lettres avec l’orthographe de l’homme anobli par Charles 1er.

L'objectif est de retrouver ce qui reliait WANCLIK au prince polonais prisonnier en France.

La guerre de trente ans faisait rage et Jean Casimir à été pris en traversant la France alors qu’il se dirigeait vers l’Espagne..Il a été emprisonné pour deux ans, et c’est au moment où il est libéré que Antoni WANCLIK a vécu dans son entourage..

Antoni vivait à Buckingham .L’épouse du Roi d’Angleterre ,était une sœur de Louis XIII tout comme Madame Royale qui était régente de la Savoie, endroit où Charles 1^er lui avait conseillé d’aller lorsqu’il est arrivé la première fois chez lui.

Thomas Wenthworth , comte de Stafford était le principal ministre de Charles 1er depuis 1633.

Le prince polonais JAN II Kazimierz WAZA ERIKSON ,fils du Roi de Pologne et de Suède et de Constance de Habsbourg ,était prisonnier de en France de 1638 à 1640 pour avoir combattu la France pendant la guerre de trente ans ;..

Le fait qu'il se soit intéressé au destin d'un prince prisonnier ,permet d' émettre plusieurs hypothèses.

Il a seulement voulu faire son portrait ou bien ils avaient des liens familiaux d'un côté ou bien de l'autre.Kazimierz était un Habsbourg. Anton peut-être aussi..Je choisi l’hypothèse qu’il était descendant d’une lignée des Wenz .Je viens de trouver le sens du mot lick en anglais qui a un synonyme belittle. On dirait le petit WENZ .

Dans un contexte plus ancien il y a GALBA VANDALICUS TIBERIUS CLAUDIUS qui a été Empereur de 65 à 79 de notre ère . Le mot vandale indique que l’Empire Romain a vaincu les Vandales. LICUS ressemble à lik..

Ou bien ce sont d'autres intérêts qui les ont rapprochés, le hasard étant exclu..

Le fait que Anton WANCLIK soit né à Anvers , une des plus grandes villes du monde à l'époque et qui était aux mains des Habsbourg et de la couronne d'Espagne, n'indique pas les origines ethniques de Anton mais le fait qu'il ait pu devenir l'élève de Rubens, indique que sa famille avait les moyens de placer sa progéniture chez le maître de l'époque, pour autant que son talent ait été précoce. Rubens lui aurait spontanément conseillé de partir en Angleterre pour travailler pour Charles 1er qui dans un premier n'a pas voulu de lui et lui a permis de partir à la cour de Savoie chez la sœur de son épouse, qui était régente..

Il est alors parti en Savoie .Ayant son talent reconnu là-bas, Charles 1er l'a fait appeler à son service et l'a anobli.

On le retrouve en France auprès du prince futur Roi élu de Pologne, prisonnier peut-être à Nevers ou a Vincennes.. juste quelques mois autour de sa libération, quelques mois avant sa propre mort; est-il intervenu pour obtenir sa libération, n'a-t-il que peint son portrait ?

Ce prince à été ensuite élu Roi de Pologne et l'est resté pendant vingt ans et a aussi été nommé cardinal., luttant contre une multitude d'ennemis, et devenant le Roi de Suède.Il est ensuite venu s'installer en France et a choisi de s'appeller Snopkowski, en traduisant son nom Waza par le mot suédois SNOPEK, qui signiefierait la même chose

Jan II Kazimierz Waza (ur. 22 marca 1609 w Krakowie, zm. 16 grudnia1672 w Nevers) – król Polski w latach 1648-1668, tytularny król Szwecji do1660 z dynastii Wazów. Syn króla Polski i Szwecji Zygmunta III Wazy i Konstancji Habsburżanki, arcyksiężniczki austriackiej. Przyrodni brat Władysława IV Wazy.

Avec le temps, on pourra en savoir davantage., Google peut trouver autre chose et les analyses ADN pourront aussi faire des rapprochements .Une WANCLIK s'est mariée au XXème siècle avec un Radziwill aux USA; donc il y a un lien entre ce nom et des familles de pouvoir, qui traditionnellement ne se mélangent pas, comme on le voit encore aujourd'hui en Inde, où les castes continuent à prévaloir..

Il doit y avoir des informations privées .

Il y a des familles en Angleterre qui possèdent des archives généalogiques remontant jusqu'à l'empire romain..

Google , la seule organisation ayant les moyens financiers ,techniques et la volonté de scanner des millions de livres et d'archiver tout ce qui est écrit à la vitesse du son, et qui probablement va exister longtemps, trouvera d'autres choses .il suffit donc d'attendre un peu pour pouvoir connaitre le passé. comme les ours attendent le saumon au bord des cours d'eaux qui remontent vers le lieu où les saumons sont nés. pour tenter leur chance de s'y reproduire.(Il faudrait pouvoir scanner les livres du Vatican

qui doivent être une vrai lampe d'ALADIN capable d'éclairer biens des faits historiques.)

http://en.wikipedia.org/wiki/Władysław_IV_Vasa

http://en.wikipedia.org/wiki/Anna_of_Austria_(1573–1598)

http://en.wikipedia.org/wiki/Charles_II_of_Austria

http://en.wikipedia.org/wiki/Sigismund_III_Vasa

http://en.wikipedia.org/wiki/John_III_of_Sweden

http://en.wikipedia.org/wiki/Catherine_Jagellonica_of_Poland

On considère que la première bourse des valeurs (au sens moderne) a été celle d’Anvers, fondée en 1531² ; la première bourse de commerce d'Europe y fut aussi fondée en 1460.

Au milieu du xvi^e siècle, la région profita du rôle dominant de la ville, qui était alors la plus grande d'Europe et qui resta pendant longtemps un très grand centre culturel et artistique. Dans la deuxième partie du siècle Anvers fut le théâtre d’une lutte politico-religieuse entre le Nord protestant et la très catholique Espagne.

En 1585, la ville tombe aux mains de Philippe II et les Provinces-Unies ferment l’accès à l’Escaut, provoquant naturellement des conséquences catastrophiques sur l’économie de la ville. Fuie par les protestants qui constituaient une très large part de l’élite commerciale et intellectuelle, Anvers voit sa population se réduire de moitié en moins de 20 ans. ³

Puis jusqu’à la moitié du xvii^e siècle, elle profite de la présence d’artistes tels que Rubens, Van Dyck, Jordaens et Teniers ou encore les familles de sculpteurs Quellin et Verbrugghen ainsi que plusieurs imprimeurs et les célèbres facteurs de clavecins anversois.