Był doskonałym znawca heraldyki, wierzył, że dociekliwość badacza dziejów pozwoli na uchwycenia prawd kierujacych światem. Jego dzieło powstało w drugiej połowie XVII wieku, w okresie upadku Rzeczpospolitej, nie jest obarczone duchem propagandy pruskiej uprawianej w XVIII wieku, której głownym celem było uzasadnienie zaboru ziem polskich. To wówczas niemiecko języczni historycy uknuli w oparciu o „Germanię” Tacyta hasło germńskosci ziem miedzy Łaba a Wisłą w kontekscie etnicznym. W 4 tomie wspomnianego dzieła Gibbon koncząc częśc poświęconą Wandalom stara się nakreslic etnos tego narodu: „In the country between the Elbe and the Oder, several populous villages of Lusatia are inhabited by the Vandals : they still preserve their language, their customs, and the purity of their blood ; support with some impatience, the Saxon, or Prussian yoke ; and serve with secret and voluntary allegiance, the descendant of their ancient kings” (Wandalowie zamieszkują obecnie kilka miejscowości na Łuzycach miedzy Łaba a Odrą, zachowali swój ojczysty jezyk, obyczaje i czystośc krwi. Znoszą jarzmo Sasów i Prusów, nie zatracili jednak swojej kultury, pielęgnuja starodawne zwyczaje i pamięc o swoich królach). Źródłem tego fragmentu jest Jacobi Tollius, który przebywając na dworze Fryderyka Wilhelma (1620 -1688) – elektora brandenburskiego i księcia Prus z dynastii Hohenzollernów uzyskał informacje o potomkach starozytnych Wandalów, których elektor chwalił za walecznośc i podkreslał, ze zachowuja pamięc o swoich przodkach z czasów ich królestwa w Afryce. Tworza doborowe wojska w liczbie 5-6 tysiecy pod jego dowodctwem. Jacobi Tollius, którego przekaz posłuzył Gibbonowi za źródlo w opisanej przez niego historii urodził się w 1630 roku w Rhenen koło Utrechtu. Był synem Johannesa Tolliusa który mimo niskiego statusu majątkowego uczynił wszystko aby wykształcić swoich synów. Starszy Kornelisz był uznanym naukowcem, młodszy Jacobi studiował filozofię na uniwersytecie w Harderwijk. Po ukonczeniu studiow rozpoczął pracę ksiegarza u znanego wówczas holenderskiego geografa Joannesa Blaeu, w 1660 r zostaje przez niego wysłany do Niemiec i Austrii w celu zdobycia wiedzy geograficznej i historycznej, nastepnie zostaje sekretarzem szwedzkiego dyplomaty Nicolausa Heinsiusa, by wreszcie zostać zatrudnionym przez elektora brandenburskiego Fryderyka Wilhelma. To bedąc u niego na słuzbie odwiedził: Magdeburg, Brandenburg, Poczdam, Berlin, Lipsk, Drezno, Pragę i Wiedeń a nastepnie udał się na na Węgry. Pod koniec 1687 r. dotarł do Włoch, w 1692 r. powrócił do ojczyzny. W Utrechcie nie pozwolono mu jednak wygłosić publicznego wykładu, a jego sytuacja pogorszyła się z powodu choroby, zmarł w 1696 r. Dziennik podróży napisany w formie listów został opublikowany juz po śmierci w 1700 r. przez jego ucznia Henricusa Christiana Henninusa pod nazwą: „Epistolae itinerariae, ex auctoris Schedis postumis recensitae, Supluse, digestae, annotationibus, observationibus and figuris adornatae”

Łužiska Republika / Łužyska Republika: O Wandalach i Edwardzie Gibbonie
Opublikowano 8 listopada 2019 przez Białczyński

Nieznana historia Serbołużyczan, potomków starożytnych Wandalów.	Histoire inconnue de Sorabes, descendants d'anciens vandales.	Unknown story of Sorbs, descendants of ancient Vandals.
Edward Gibbon (1737-1794) najwybitniejszy historyk XVIII w., autor dzieła „Zmierzch Cesarstwa Rzymskiego” jednego z pierwszych napisanych w oparciu o źródła. Do dzisiaj jest podstawą współczesnej historiografii. Gibbon juz od wczesnej młodosci przejawiał zainteresowania historią, studiował: Owidiusza, Prospera i Drydensa.	Edward Gibbon (1737-1794), le plus grand historien du XVIIIe siècle, auteur de l'ouvrage "Le crépuscule de l'empire romain", l'un des premiers écrits d'après des sources. A ce jour, c'est la base de l'historiographie moderne. Dès son plus jeune âge, Gibbon s’intéresse à l’histoire et étudie: Ovid, Prosper et Drydens.	Edward Gibbon (1737-1794) the greatest historian of the 18th century, author of the work "Twilight of the Roman Empire" one of the first written based on sources. To this day, it is the basis of modern historiography. From an early age, Gibbon was interested in history, and studied: Ovid, Prosper and Drydens.


Był doskonałym znawca heraldyki, wierzył, że dociekliwość badacza dziejów pozwoli na uchwycenia prawd kierujacych światem. Jego dzieło powstało w drugiej połowie XVII wieku, w okresie upadku Rzeczpospolitej, nie jest obarczone duchem propagandy pruskiej uprawianej w XVIII wieku, której głownym celem było uzasadnienie zaboru ziem polskich. To wówczas niemiecko języczni historycy uknuli w oparciu o „Germanię” Tacyta hasło germńskosci ziem miedzy Łaba a Wisłą w kontekscie etnicznym. W 4 tomie wspomnianego dzieła Gibbon koncząc częśc poświęconą Wandalom stara się nakreslic etnos tego narodu: „In the country between the Elbe and the Oder, several populous villages of Lusatia are inhabited by the Vandals : they still preserve their language, their customs, and the purity of their blood ; support with some impatience, the Saxon, or Prussian yoke ; and serve with secret and voluntary allegiance, the descendant of their ancient kings” (Wandalowie zamieszkują obecnie kilka miejscowości na Łuzycach miedzy Łaba a Odrą, zachowali swój ojczysty jezyk, obyczaje i czystośc krwi. Znoszą jarzmo Sasów i Prusów, nie zatracili jednak swojej kultury, pielęgnuja starodawne zwyczaje i pamięc o swoich królach). Źródłem tego fragmentu jest Jacobi Tollius, który przebywając na dworze Fryderyka Wilhelma (1620 -1688) – elektora brandenburskiego i księcia Prus z dynastii Hohenzollernów uzyskał informacje o potomkach starozytnych Wandalów, których elektor chwalił za walecznośc i podkreslał, ze zachowuja pamięc o swoich przodkach z czasów ich królestwa w Afryce. Tworza doborowe wojska w liczbie 5-6 tysiecy pod jego dowodctwem. Jacobi Tollius, którego przekaz posłuzył Gibbonowi za źródlo w opisanej przez niego historii urodził się w 1630 roku w Rhenen koło Utrechtu. Był synem Johannesa Tolliusa który mimo niskiego statusu majątkowego uczynił wszystko aby wykształcić swoich synów. Starszy Kornelisz był uznanym naukowcem, młodszy Jacobi studiował filozofię na uniwersytecie w Harderwijk. Po ukonczeniu studiow rozpoczął pracę ksiegarza u znanego wówczas holenderskiego geografa Joannesa Blaeu, w 1660 r zostaje przez niego wysłany do Niemiec i Austrii w celu zdobycia wiedzy geograficznej i historycznej, nastepnie zostaje sekretarzem szwedzkiego dyplomaty Nicolausa Heinsiusa, by wreszcie zostać zatrudnionym przez elektora brandenburskiego Fryderyka Wilhelma. To bedąc u niego na słuzbie odwiedził: Magdeburg, Brandenburg, Poczdam, Berlin, Lipsk, Drezno, Pragę i Wiedeń a nastepnie udał się na na Węgry. Pod koniec 1687 r. dotarł do Włoch, w 1692 r. powrócił do ojczyzny. W Utrechcie nie pozwolono mu jednak wygłosić publicznego wykładu, a jego sytuacja pogorszyła się z powodu choroby, zmarł w 1696 r. Dziennik podróży napisany w formie listów został opublikowany juz po śmierci w 1700 r. przez jego ucznia Henricusa Christiana Henninusa pod nazwą: „Epistolae itinerariae, ex auctoris Schedis postumis recensitae, Supluse, digestae, annotationibus, observationibus and figuris adornatae”	Il était un excellent expert en héraldique, il croyait que la curiosité du chercheur en histoire permettrait de saisir les vérités guidant le monde. Son œuvre a été créée dans la seconde moitié du dix-septième siècle, lors de la chute du Commonwealth entre la Pologne et la Lituanie, sans l’esprit de la propagande prussienne pratiquée au dix-huitième siècle, dont le but principal était de justifier la partition des terres polonaises. C'est alors que les historiens de langue allemande ont tracé, sur la base de la Germania de Tacite, le slogan de la germanité des terres situées entre l'Elbe et la Vistule dans un contexte ethnique. Dans le volume 4 de l'ouvrage susmentionné, Gibbon, en complétant la section sur les Vandales, tente d'esquisser l'ethnie de cette nation: "Dans le pays situé entre l'Elbe et l'Oder, plusieurs villages peuplés de Lusace sont habités par les Vandales: ils conservent encore leur langue, leurs coutumes et les la pureté de leur sang; soutenir avec quelque impatience le joug saxon ou prussien; et servent avec une allégeance secrète et volontaire, le descendant de leurs anciens rois "(les vandales résident actuellement dans plusieurs villes de Łuzyce entre Łaba et Odra, ils ont conservé leur langue maternelle, leurs coutumes et la pureté de son sang. Ils portent le joug des Saxons et des Prussiens, mais ils n'ont pas perdu leur culture, cultiver d'anciennes coutumes et se souvenir de leurs rois). La source de ce fragment est Jacobi Tollius qui, résidant à la cour de Frédéric Wilhelm (1620-1688) - électeur de Brandebourg et prince de Prusse de la dynastie des Hohenzollern - obtint des informations sur les descendants d'anciens vandales, que l'électeur loua pour leur courage et leur insistance, rappelant l'époque de ses ancêtres. leurs royaumes en Afrique. Ils forment entre 5 000 et 6 000 soldats choisis sous son commandement. Jacobi Tollius, dont le message a servi de source à Gibbon dans son récit, est né en 1630 à Rhenen, près d'Utrecht. Il était le fils de Johannes Tollius qui, malgré sa situation financière précaire, a tout fait pour éduquer ses fils. Frère Cornelish était un scientifique reconnu, tandis que son fils Jacobi étudiait la philosophie à l'université de Harderwijk. Après avoir obtenu son diplôme, il commence à travailler comme libraire chez le géographe néerlandais alors connu, Joannes Blaeu. En 1660, il est envoyé par lui en Allemagne et en Autriche afin d'acquérir des connaissances géographiques et historiques, puis devient secrétaire du diplomate suédois Nicolaus Heinsius. Il est finalement employé par l'électeur de Brandebourg, Frederick Wilhelm. . À son service, il s'est rendu à Magdebourg, Brandebourg, Potsdam, Berlin, Leipzig, Dresde, Prague et Vienne, puis s'est rendu en Hongrie. À la fin de 1687, il arriva en Italie et, en 1692, il retourna dans son pays natal. À Utrecht, cependant, il ne fut pas autorisé à donner une conférence publique et sa situation s'aggrava du fait de sa maladie. Il mourut en 1696. Le journal de voyage écrit sous forme de lettre fut publié après sa mort en 1700 par son élève Henricus Christian Henninus sous le nom: "Epistolae itinerariae, ex auctoris Horaires postumis recensitae, Suplus, digestae, annotationibus, observationibus et figuris adornatae "	He was an excellent expert in heraldry, he believed that the inquisitiveness of history researcher would allow to grasp the truths guiding the world. His work was created in the second half of the seventeenth century, during the fall of the Polish-Lithuanian Commonwealth, is not burdened with the spirit of Prussian propaganda practiced in the eighteenth century, whose main purpose was to justify the partition of Polish lands. It was then that German-speaking historians plotted, based on Tacitus' Germania, the slogan of Germanity of the lands between the Elbe and the Vistula in an ethnic context. In volume 4 of the aforementioned work, Gibbon, by completing the section on Vandals, tries to outline the ethnos of this nation: "In the country between the Elbe and the Oder, several populous villages of Lusatia are inhabited by the Vandals: they still preserve their language, their customs, and the purity of their blood; support with some impatience, the Saxon, or Prussian yoke; and serve with secret and voluntary allegiance, the descendant of their ancient kings "(Vandals currently reside in several towns in Łuzyce between Łaba and Odra, they have kept their native language, customs and purity of blood. They bear the yoke of the Saxons and Prussians, but they did not lose their culture, cultivate ancient customs and remember their kings). The source of this fragment is Jacobi Tollius, who, staying at the court of Frederick Wilhelm (1620-1688) - the Brandenburg elector and prince of Prussia from the Hohenzollern dynasty - obtained information about the descendants of ancient Vandals, whom the elector praised for bravery and emphasized, remembering the times of his ancestors their kingdoms in Africa. They form 5,000 to 6,000 select troops under his command. Jacobi Tollius, whose message served Gibbon as a source in the story he described, was born in 1630 in Rhenen near Utrecht. He was the son of Johannes Tollius who, despite his low financial status, did everything to educate his sons. Elder Cornelish was a recognized scientist, younger Jacobi studied philosophy at the University of Harderwijk. After graduating, he began working as a bookseller with the then-known Dutch geographer Joannes Blaeu, in 1660 he was sent by him to Germany and Austria to acquire geographical and historical knowledge, then became secretary of the Swedish diplomat Nicolaus Heinsius, and finally he was employed by the Brandenburg elector Frederick Wilhelm . While at his service he visited: Magdeburg, Brandenburg, Potsdam, Berlin, Leipzig, Dresden, Prague and Vienna and then went to Hungary. At the end of 1687 he arrived in Italy, in 1692 he returned to his homeland. In Utrecht, however, he was not allowed to give a public lecture and his situation worsened due to illness, he died in 1696. The travel journal written in the form of letters was published after his death in 1700 by his pupil Henricus Christian Henninus under the name: "Epistolae itinerariae, ex auctoris Schedis postumis recensitae, Supluse, digestae, annotationibus, observationibus and figuris adornatae "
źródło: https://www.facebook.com/republikaluzyc/posts/1189251571266829?__tn__=K-R
Podziel się!