. . Germaniae veteris typus (Old Germany.),Aestui, Venedi, Gythones and Ingaevones on the right upper corner of the map Edited by Willem and Joan Blaeu), 1645.

Wends (Old English: Winedas, Old Norse Vindr, German: Wenden, Winden, Danish: Vendere, Swedish: Vender) is a historic name for West Slavs living near Germanic settlement areas. It does not refer to a homogeneous people, but to various peoples, tribes or groups depending on where and when it is used. Today, it is used either in historical contexts or as a catch-all term for Kashubians, Lusatian Sorbs, and their descendants, like the Texas Wends.

Historically, Wends often referred to Western Slavs living within the Holy Roman Empire, though not always.

Mieszko I, the first historical prince of Poland, also appeared as "Dagome, King of the Wends" (Old Norse: Vindakonungr). In Latin manuscripts (Jordanes, Pliny, Tacitus), Wends or Venedi is the designation for West Slavs, as opposed to Antes (East Slavs) and Sclavenes (South Slavs). The name has also survived in Finnic languages (Finnish: Venäjä, Estonian: Vene, Karelian: Veneä) denoting Russia.^[1][2]

Etymology of the ethnonym Veneti

According to Julius Pokorný, the ethnonym Venetī (singular *Venetos) is derived from Proto Indo-European root *u̯en- 'to strive; to wish for, to love'. As shown by the comparative material, Germanic languages had two terms of different origin: Old High German Winida 'Wende' points to Pre-Germanic *Venétos, while Lat.-Germ. Venedi (as attested in Tacitus) and Old English Winedas 'Wends' call for Pre-Germanic*Venetós. Etymologically related words include Latin venus, -eris 'love, passion, grace'; Sanskrit vanas- 'lust, zest', vani- 'wish, desire'; Old Irishfine (< Proto-Celtic *venjā) 'kinship, kinfolk, alliance, tribe, family'; Old Norse vinr, Old Saxon, Old High German wini, Old Frisian, Old English wine'Friend'.^[1]

Popiel est un souverain légendaire du ix^e siècle qui aurait régné sur les Polanes ou les Goplanes. Il n’y a aucune preuve historique de son existence. Un auteur anonyme, Gallus Anonymus (début xii^e siècle), écrivit de nombreuses légendes sur les évènements du règne de Popiel. Il aurait été le dernier représentant de la dynastie des Popielides qui aurait précédé la dynastie des Piast.

Siemomysł, et un membre de sa famille nommé Skubek promu à un titre non identifié mais comme un de ses proches,avec le nom de Wąż Vonž, Wężyk Venžík inscrit sur le blason et domicilié à Wola Wężykowa

Premier Piast	Un pauvre laboureur de Gniezno., le mari de Rzepicha est à l’origine de la Dynastie des PIAST
Arrière grand- père	Siemowit
Grand-père	Leszek LECH
Père	Siemomysł, et un membre de sa famille nommé Skubek promu à un titre non identifié mais comme un de ses proches,avec le nom de Vonž, Wężyk Venžík inscrit sur le blason et domicilié à Wola Wężykowa
Premier Duc	Mieszko 1er en 960
Fils de Mieszko	Boleslas I^er le Vaillant,

Legend

Popiel

Aller à :Navigation,rechercher

Popiel

La tour dans laquelle, selon la légende, Popiel aurait été dévoré

Selon la légende, rapportée par Joachim Lelewel¹, le vieux Popiel (Popiel Père) laissa à son fils Popiel la souveraineté, même sur ses oncles qui étaient une vingtaine. C’était un homme cruel. Un jour, deux pèlerins vinrent lui demander l’hospitalité mais il les chassa. Ceux-ci trouvèrent refuge chez un simple villageois nommé Piast, charron de profession, qui justement ce jour là célébrait la cérémonie de la tonsure de son fils. C’était une cérémonie païenne qu’on pratiquait lorsqu’un enfant arrivait à un certain âge. Les pèlerins furent invités à cette fête et, après avoir coupé les cheveux du fils de Piast, lui donnèrent le nom de Siemovit (en polonais Siemowit ou Ziemowit, du mot ziemia=la terre) en prédisant qu’il monterait un jour sur le trône. Ils persuadèrent Piast d’inviter le prince Popiel à venir partager le repas dans sa cabane. Bien que les convives fussent très nombreux, il ne manqua rien à Piast car les pèlerins firent un tel miracle qu’une petite mesure d’hydromel fut si multipliée qu’on en remplit tous les vases et que la viande d’un seul porc remplit un tonneau entier. Le prince Popiel fut copieusement régalé. À l’instigation de sa femme, d’origine allemande, Popiel invita tous ses oncles et les fit empoisonner à l’occasion d’un repas. De leurs cadavres, jetés dans le lac de Gopło, sortirent une multitude de rats et de souris qui se dirigèrent vers le palais de Popiel à Kruszwica. Celui-ci se sauva dans une île où il chercha asile dans une tour, avec sa femme et ses deux fils. Les rats et les souris réussirent à rentrer dans la tour et dévorèrent Popiel et sa famille. Ainsi se termina la dynastie des Popielides. Les sujets de Popiel se rassemblèrent pour choisir un nouveau prince. Ils donnèrent la couronne au charron Piast. Ce Piast fut le premier représentant de la dynastie du même nom.

Kruszwica

Bibliographie[modifier]

§ Banaszkiewicz J., Podanie o Piaście i Popielu, Warszawa, 1986.

§ Łowmiański H., Dynastia Piastów we wczesnym średniowieczu, in Początki Państwa Polskiego, t. 1, Poznań, 1962.

§ Łowmiański H., Początki Polski, t. 5, Warszawa, 1973.

§ Trawkowski S., Jak powstawała Polska, Warszawa, 1969.

Notes et références[modifier]

1. ↑ Joachim Lelewel, Histoire de Pologne, Vol. 1 - 2. Paris, Lille 1844. (Imprimé à Lille), pp.7-8.

Lestkowice

Lestkowice (oryg. Licikaviki, staropol. Leścikowice / Lścikowice) – hipotetyczna nazwa (rywalizująca z nazwą Polanie) rzeczywistego ugrupowania osadniczego (plemienia, grupy etnicznej), istniejącego od VIII w. na terenie archeologicznie zdefiniowanej ziemi gnieźnieńskiej.

Plemię Licikaviki, jako podległe władzy Mieszka I, wymienił w X w. saski kronikarz Widukind. Czasem kojarzy się Licikavików z Lubuszanami lub jakimś plemieniem w północno-zachodnim zakątku Wielkopolski. Jednak coraz częściej geneza tej nazwy wiązana jest z imieniem Lestek (staropol. Leścik / Lścik), w znaczeniu "ludzie/ współplemieńcy Lestka". Tenże Lestek-eponim jest postrzegany jako ważna osobistość i utożsamiany z jednym z legandarnych lub pół historycznych książąt plemiennych – poprzedników Mieszka I (Lestek I, Lestek II, Lestek IIIoraz Lestek, syn Siemowita Piastowica). Według tego poglądu Lestkowice, to rzeczywista nazwa plemienia ze środkowej Wielkopolski, z którego terytorium Piastowie rozpoczęli podbój sąsiednich ziem i tworzenie państwa polskiego. Jednocześnie podaje się w wątpliwość konkurencyjną nazwę tego plemienia – Polanie – która nie jest poświadczona w żadnym źródle sprzed ok. 1000 r.

Zobacz też[edytuj]

§ plemiona polskie

§ Goplanie

Kategoria: Plemiona lechickie

§ Portail de la Pologne

Siemowit (książę Polan)

Siemowit

Książę Polan
Poprzednik	nieznany
Następca	Lestek
Dane biograficzne
Dynastia	Piastowie
Ojciec	Piast
Matka	Rzepicha
Żona	nieznana
Dzieci	Lestek

Siemowit (Ziemowit) – książę Polan z IX wieku znany jedynie z kroniki Anonima zwanego Gallem. Według jego relacji Siemowit był synem Piasta i Rzepichy i objął władzę po obaleniu Popiela, zgodnie z wolą zgromadzonych na wiecu współplemieńców. Synem i następcą Siemowita był Lestek.

Kwestia historyczności Siemowita początkowo nie budziła wątpliwości, została zakwestionowana pod koniec XIX wieku. Od lat 60. XX wieku badacze raczej skłaniają się do uznania przekazanej przez Galla listy przodków Mieszka I, gdzie figuruje m.in. Siemowit, za autentyczną. Znacznie więcej zastrzeżeń co do autentyczności dotyczy informacji o rodzicach Siemowita.

Wśród badaczy wierzących w autentyczność tej postaci utrzymuje się, że lata życia Siemowita hipotetycznie powinny przypadać na okres lat około 845- (przypuszczalnie do roku) -900, chociaż istnieje możliwość, że ewentualny błąd tych ustaleń może wynosić nawet kilkadziesiąt lat. Natomiast objęcie władzy na pewno nastąpiło w drugiej połowie IX wieku. Nie jest znane miejsce jego pochówku^[1].

Spis treści

[ukryj]

· 1 Kwestia historyczności Siemowita

o 1.1 Poglądy zwolenników istnienia Siemowita

o 1.2 Poglądy przeciwników istnienia Siemowita

· 2 Imię

· 3 Zobacz też

· 4 Przypisy

· 5 Literatura

Kwestia historyczności Siemowita[edytuj]

Istnieje bogata debata historyków na temat istnienia lub nie Siemowita i jego dwóch następców.

Poglądy zwolenników istnienia Siemowita[edytuj]

Wielu polskich historyków (m.in. Henryk Łowmiański, Gerard Labuda, Kazimierz Jasiński) opowiedziało się za historycznością Siemowita.

Kazimierz Jasiński, Rodowód pierwszych Piastów, 1992

Przekaz Galla o Piastach przedmieszkowych zasługuje na zaufanie aż z kilku względów: 1. intencją kronikarza właśnie w tym fragmencie jego relacji było przekazanie wiadomości, które uważał za prawdziwe, zaczerpnięte z wiernej pamięci, 2. wiadomości te przechowały się w tradycji dynastycznej przywiązującej dużą wagę do początków dynastii, 3. treść "trzeciej opowieści" nie zawiera elementów legendarnych (baśniowych), przy czym nie do przyjęcia jest zarzut zmyślenia występujących w niej imion, 4. lista imion u Galla znajduje poparcie poprzez porównanie jej z podobnymi listami książąt ruskich i czeskich Przemyślidów oraz 5. autentyczność listy Gallowej potwierdzają wyniki badań nad początkami państwa polskiego, wykazujące, że nie sięgają one dopiero panowania Mieszka I.^[1]

Poglądy przeciwników istnienia Siemowita[edytuj]

Przeciw istnieniu Siemowita mają przemawiać odkrycia archeologiczne, z których wynika że dynamiczny rozwój państwa Polan rozpoczął się w latach dwudziestych X wieku, zatem panowanie Siemowita, Leszka i Siemomysła trwałoby bardzo krótko. Część mediewistów uważa, że podane w Kronice imiona przodków Mieszka mają znaczenie symboliczne i zostały wymyślone przez Galla. Nie można wreszcie wykluczyć, że zmyślony przez Galla jest tylko opis panowania władców, podczas gdy imiona są faktycznymi imionami przodków Mieszka.

Imię[edytuj]

Przez wiele lat, wspierana autorytetem Oswalda Balzera, który takie miano zastosował w Genealogii Piastów utrzymywała się forma imienia Ziemowit, pomimo że już w recenzjach tej pracy z przełomu XIX i XX wieku zgłaszano do niej zastrzeżenia. Zgodnie z ustaleniami językoznawców imię to pochodzi od słowiańskiego wyrazu semja = rodzina, i w związku z tym jedyną poprawną jest forma Siemowit^[1].

Zobacz też[edytuj]

§ historia Polski (do 1138),

§ Władcy Polski

§ legendarni władcy Polski,

§ Siemowit (imię).

§ Piastowie

Przypisy

1. ↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 Kazimierz Jasiński: Rodowód.... 1992, ss. 46-47.

Literatura[edytuj]

1. Banaszkiewicz Jacek: Podanie o Piaście i Popielu: studium porównawcze nad wczesnośredniowiecznymi tradycjami dynastycznymi. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1986. ISBN 83-01-06697-0.

2. Buczek Karol: Zagadnienie wiarygodności dwu relacji o początkowych dziejach państwa polskiego. W: Prace z dziejów Polski feudalnej: ofiarowane Romanowi Grodeckiemu w 70. rocznicę urodzin. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1960, ss. 45-70. OCLC 17341886.

3. Gieysztor Aleksander: Siemowit. W: Labuda Gerard (red.), Stieber Zdzisław (red.): Słownik starożytności słowiańskich: encyklopedyczny zarys kultury Słowian od czasów najdawniejszych. T. V: S-Ś. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich - Wydawnictwo, 1975, s. 169. ISBN 83-04-00080-6.

4. Jasiński Kazimierz: Rodowód pierwszych Piastów. Wyd. I. Warszawa-Wrocław: Volumen, Uniwersytet Wrocławski, 1992, ss. 46-48. ISBN 83-85218-32-7.

5. Kętrzyński Stanisław: Polska X-XI wieku. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1961. OCLC 9982289.

6. Koneczny Feliks: Dzieje Polski za Piastów. Kraków: Nakładem Krakowskiego Towarzystwa Oświaty Ludowej, 1902, s. 28. OCLC 250489461.

7. Labuda Gerard. Kronika genealogiczna jako źródło do dziejów rozbicia i zjednoczenia monarchii w Polsce średniowiecznej. „Studia Źródłoznawcze: rocznik poświęcony naukom pomocniczym historii i źródłoznawstwu polskiemu i powszechnemu”. Tom XXII, s. 43, 1977. Warszawa-Poznań: Polska Akademia Nauk. Instytut Historii. ISSN 0081-7147.

8. Łaguna Stosław. Rodowód Piastów. „Kwartalnik Historyczny”. Organ Towarzystwa Historycznego założony przez Xawerego Lipskiego. Rocznik XI, s. 752, 1897. Semkowicz Aleksander (red.). We Lwowie: Druk i papier nakładem Zakładu Narodowego im. Ossolińskich. OCLC 561930381.

9. Łowmiański Henryk: Dynastia Piastów we wczesnym średniowieczu. W: Tymieniecki Kazimierz (red.), Labuda Gerard (współred.), Łowmiański Henryk (współred.): Początki państwa polskiego: księga tysiąclecia. T. I: Organizacja polityczna. Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1962. OCLC 69364284.

10. Łowmiański Henryk: Początki Polski: z dziejów Słowian w I tysiącleciu n.e. T. V: Okres lechicki (ciąg dalszy). Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1973, s. 5. OCLC 68668725.

11. Małecki Antoni: Lechici w świetle historycznej krytyki. Wyd. I. We Lwowie: Nakładem Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, 1897, s. 50. OCLC 25063970.

12. Ślaski Kazimierz: Wątki historyczne w podaniach o początkach Polski. Z. I. T. XXIV. Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1968, seria: Prace Komisji Historycznej/Poznańskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk. Wydział Historii i Nauk Społecznych. OCLC 3517280.

13. Trawkowski Stanisław: Siemowit. W: Markiewicz Henryk (red. nacz.): Polski Słownik Biograficzny. Z. I: Siemiątkowski Antoni - Sienicki Mikołaj. T. XXXVII: Siemiątkowski Antoni - Skaradkiewicz Patrycy. Kraków: Polska Akademia Nauk. Instytut historii im. Tadeusza Manteuffla, 1996-1997, s. 64. ISBN 8386301287.

14. Widajewicz Józef: Początki Polski. Wrocław: Książnica Atlas, 1948. OCLC 25257629.

15. Wielka historia Polski. Wyrozumski Jerzy Lesław. T. II: Dzieje Polski piastowskiej: (VIII wiek - 1370). Kraków: Fogra, 1999, ss. 69-70, seria: Wielka historia Polski z kom. red. Grodziski Stanisław, Wyrozumski Jerzy Lesław, Zgórniak Marian, (t. 1-5). ISBN 83-85719-38-5.

Вонжик (герб)

[править]

Материал из Википедии — свободной энциклопедии

Перейти к: навигация, поиск

Вонж, Вонжик

According to a traditional legend, first recorded by the ancient Czech chronicler Cosmas of Prague in the early 12th century, Říp was the place where the first Slavs, led by Praotec Čech (Forefather Bohemus), settled. The land was named after the leader. In the 16th century the legend was revived by Václav Hájek of Libočany who claimed that Bohemus was buried in the nearby village of Ctiněvesand, later on, by Alois Jirásek in his Old Bohemian Legends from 1894.

[edit]

Vraisemblablement, Mieszko 1^er s’est rapproché du tchèque Boleslav 1er ce qui a conduit à son mariage en 965 avec sa fille Dobrawa Przemeslidka appellée aussi Dobrowka

Prawdopodobnie w 964 Mieszko rozpoczął pertraktacje z władcą Czech Bolesławem I Okrutnym. W ich efekcie w 965 Mieszko zawarł małżeństwo z córką Bolesława Dobrawą Przemyślidką, nazywaną również Dąbrówką^[14]. Inicjatywa zawarcia sojuszu prawdopodobnie wyszła od księcia Polan. Szacuje się, że w lutym 965 odbyły się oficjalne zmówiny^[15].

Mieszko 1^er fut le premier prince de l’histoire polonaise attestée par de nombreuses sources fiables .Il n’a cependant pas été le premier souverain de l’Etat naissant.Les noms de ses ancêtres sont connus.C’est le chnoniqueur du XII ème siècle Gallus Anonymus qui les cite.Selon lui, le père de Mieszko 1^er aurait été Siemomysł, son grand-père Leszek et son arrière grand-père Siemowit.L’ancêtre de cette dynastie des Piast a dû être un pauvre laboureur de Gniezno., le mari de Rzepicha.Il s’agit plutôt d’une légende selon laquelle les historiens se basent sur les dernières traces des traditions mythologiques ancestrales. La famille des descendants de Siemovit a d’abord régné sur la tribu des Polanes puis a progressivement subordonné les autres tribus voisines.

Skubek aurait été un membre de la famille de Siemomysł (traduction du mot družiníkov en slovène) qui a crée cette nouvelle lignée portant le nom Wąż (serpent) transcrit sur un blason, avec .pluriel Wężyki Venžík , de manière à ce que d’autres familles ne puissent pas se l’attribuer plus tard

Depuis lors, cette lignée déclarée Wężyk, avait son siège ancestral à Wola Wężykowa

Dynastie Piast

Armoiries des Piast


Wąż (serpent) Guillaume Apolinaire serait un descendant de cette lignée Venzik crée par le père de Mieszko 1^er pour sa famille avant 960 de notre ère.	WOLA WEZYKOWA 98160 POLAND

La dynastie Piast est une lignée de rois et de ducs qui ont gouverné la Pologne depuis son apparition en tant qu’État indépendant jusqu’en 1370. Les descendants des Piast ont continué à régner sur les différents duchés provenant de la fragmentation du territoire polonais, en Mazovie jusqu’en 1526 et en Silésie jusqu’en 1675.

Piast est l’ancêtre légendaire de ces nobles. Son nom est mentionné pour la première fois dans la Chronique des ducs polonais deGallus Anonymus, écrite vers 1113. Bien que très tôt dans l’histoire, les ducs et les rois se considèrent eux-mêmes comme les descendants de Piast, ce sont des historiens du xvii^e siècle, travaillant pour les souverains des duchés de Silésie, qui parlent les premiers de dynastie Piast.

Mieszko I^er de Pologne

Aller à :Navigation,rechercher

Mieszko I^er
Duc de Pologne

Mieszko I^er par Jan Matejko (1838-1893)

Règne
960-992
Dynastie	Piast
Prédécesseur	Siemomysł
Successeur	Boleslas I^er

Biographie
Naissance	v. 935
Décès	25 mai 992
	Poznań
Père	Siemomysł
Mère	Gorka
Conjoint(s)	1. Dubravka 2. Oda
Descendance	§ Boleslas I^er (1) § Świętosława (1) § Mieszko (2) § Świętopełk (2) § Lambert (2)

Mieszko I^er (v. 935¹ – 25 mai 992) est le premier souverain connu de la dynastie des Piasts et premier duc historique de Pologne.

Mieszko I^er a hérité de ses prédécesseurs d’un vaste territoire qui englobait la Grande-Pologne, la Cujavie, la Mazovie, mais a conquis aussi la Silésie, la Petite Pologne, la Poméranie et a placé la Pologne sous la protection de l'Église afin d'écarter la suzeraineté allemande.

Biographie[modifier]

En 962, Mieszko I^er, fils de Siemomysl et descendant du légendaire Piast, succède à son père et devient duc des Polanes, qui donneront le nom de Pologne au pays. Mieszko n’est pas son vrai nom, c’est un nom qui lui a été donné plus tard. Il règne sur les territoires que lui a légué son père (Grande Pologne, Cujavie, Mazovie) et qui sont convoités par le Saint Empire romain germanique. En 963, Wichman, un comte de Saxe au service du margrave Gero, envahit la Pologne et écrase lesPolonais (un frère de Mieszko est tué dans la bataille). Mieszko est obligé de reconnaître la suzeraineté du Saint Empire.

En 965, pour conjurer le danger tchèque au sud, Mieszko I^er fait une alliance avec la Bohême qu’il scelle en épousant la princesse Dubravka (Dobrawa, appelée ensuite Dąbrówka), chrétienne et fille du prince Boleslav I^er de Bohême. Il fait entrer des clercs lettrés et des prêtres dans sa cour. Au début de l’année 966, Mieszko I^er fait un voyage mémorable en Tchéquie, chez Boleslas I^er. De là, avec son beau-père, il part pour Ratisbonne où il se fait baptiser le 4 avril 966 selon les rites latinsde l’Église romaine, afin d’éviter une conversion forcée par les Allemands et l’incorporation de la Pologne dans le Saint Empire romain germanique. Ce baptême place la Pologne dans la sphère de la culture chrétienne occidentale et latine. En967, Mieszko I^er, avec l’appui des Tchèques, s’empare de la Poméranie occidentale (il occupe l’embouchure de l’Oder et annexe Szczecin) et écrase l’armée de Wichman, sur la rive gauche de la Warta. Celui-ci périt dans la bataille, le 26 septembre 967. En 968, suite à la conversion de Mieszko I^er, la papauté instaure chez les Polanes, à Poznań, un premierévêché confié à l’évêque missionnaire Jordan. Cet évêché dépend directement de Rome et non du Saint Empire.

La Pologne entre 960 et 992

Le 24 juin 972, suite à une offensive des Saxons, Mieszko I^er écrase l’arméebrandebourgeoise d'Odo I^er (le successeur de Gero), le margrave de Lusace (laMarche de l’Est saxonne), qui avait franchi l’Oder (bataille de Cedynia). Czcibor, le frère de Mieszko, est peut-être tué pendant la bataille². La Poméranie occidentale se soumet à la Pologne. En 973, l’empereur Othon I^er, de retour d’Italie, arbitre le conflit entre la Lusace et la Pologne, tranchant en faveur d'Odo. Après le décès d’Othon I^er (7 mai 973), Othon II oblige Mieszko I^er et Odo à faire la paix (paix deQuedlinburg). Mieszko doit payer un tribut pour les territoires étendus à l’ouest de la Warta. Il doit aussi envoyer son fils Boleslas en otage à la cour de l’empereur mais il place son fils sous la protection pontificale et dénonce le traité devassalité, arrêtant de payer un tribut à l’empereur. En 974, il soutient Henri II de Bavière qui essaye sans succès de supplanter Othon II.

La mort de Dubravka en 977 annonce une érosion de l’alliance entre les Tchèques et les Polonais. En 979, Mieszko I^er repousse l’expédition militaire du Saint Empire et de la Lusace contre la Pologne. Un traité de paix met fin à la guerre et Mieszko épouse Oda, la fille de Dietrich d’Haldensleben, le margrave de la Marche du Nord.

En 980, Mieszko I^er prend la Petite Pologne aux Tchèques. L’embouchure de la Vistule est incorporée à la Pologne. MieszkoI^er fonde la place forte de Gdańsk pour y consolider son pouvoir. En 981, il doit concéder du terrain à Vladimir le Grand de laRus' de Kiev qui attaque sur la frontière orientale, le long du Bug et du San. En 984, Mieszko I^er échange son soutien à l’empereur contre une protection contre les Polabes qui menacent la Poméranie occidentale. En 985, il se joint à la guerre du Saint Empire contre les Lusiciens. En 986, Mieszko I^er rend un hommage de vassalité à Othon III et l’aide à reconquérir la Misnie (986-987).

En 988, Mieszko construit une alliance contre les Danois, mariant sa fille Świętosława à Éric VI de Suède. Les Polonais s’emparent de Wolin et de Szczecin.

En 990, après plusieurs campagnes militaires, Mieszko I^er, aidé par le Saint Empire, a définitivement arraché la Silésie et la région de Cracovie (Petite Pologne) à l’influence du duc de Bohême. En 991, Mieszko I^er soutient activement Othon III contre le Brandebourg. Le Dagome Iudex, un document qui énumère les possessions du duc Mieszko I^er, est rédigé la même année. Il est confié au pape Jean XV qui place les territoires de Mieszko sous la protection pontificale.

Mieszko I^er décède le 25 mai 992, laissant à son fils aîné, le duc Boleslas I^er le Vaillant, un pays d’environ un million d’habitants.

Lech, Čech, and Rus

From Wikipedia, the free encyclopedia

(Redirected from Lech, Czech and Rus)

The brothers Lech and Czech, founders of West Slavic lands of Lechia(Poland) and Bohemia in "Chronica Polonorum" (1506)

Lech, Čech, and Rus is a legend of three brothers – Lech, Čech, and Rus – who founded three Slavic nations: Poland (also known asLechia), Bohemia (Čechy, now known as the Czech Republic), and Ruthenia (Rus', whose successor states are now Russia, Belarusand Ukraine). There are multiple versions of the legend, including several regional variants that mention only one or two of the brothers.

[hide]

· 1 Variants of the legend

· 2 Legend versus reality

· 3 Oaks of Rogalin

· 4 See also

· 5 References

· 6 External links

[edit]Variants of the legend

Lech, Czech, Rus and theWhite Eagle, as painted by Walery Eljasz-Radzikowski (1841-1905)

In the Polish version of the legend, three brothers went hunting together but each of them followed a different prey and eventually they all traveled in different directions. Rus went to the east, Čech headed to the west to settle on the Říp Mountain rising up from the Bohemian hilly countryside, while Lech traveled north. There, while hunting, he followed his arrow and suddenly found himself face-to-face with a fierce, white eagle guarding its nest from intruders. Seeing the eagle against the red of the setting sun, Lech took this sight as a good omen and decided to settle there. He named his (settlement) Gniezno (Polish gniazdo - 'nest') in commemoration and adopted the White Eagle as his coat-of-arms. It remains a symbol of Poland to this day.

Other variations of Lech's name (pronounced [ˈlɛx]) include: Lechus,^[1] Lachus, Lestus and Leszek. Czech, or Praotec Čech (pronounced[ˈpra.otɛts ˈtʃɛx]; Forefather Čech) also comes under the Latin name Bohemus or German Böhm, for the name is based on a pre-Slavic Celtic designation (Celtic tribe Boii, latin form Boiohaemum that was used for Czech lands).^[2]

A variant of this legend, involving only two brothers, is also known in the Czech Republic. As described by Alois Jirásek in Staré pověsti české, two brothers came to Central Europe from the east: Čech and Lech. As in the Polish version, Čech is identified as the founder of theCzech nation (Češi pl.) and Lech as the founder of the Polish nation. Čech had to climb up the mountain Říp, look to the landscape and settled with a tribe in the area, whereas Lech continued to the lowlands of the north.

A similar legend (with partly changed names) was also registered in folk tales at two separated locations in Croatia: in the Kajkavian dialect of Krapina in Zagorje (northern Croatia) and in the Chakavian dialect of Poljica on the Adriatic Sea (central Dalmatia). The Croatian variant was described and analysed in detail by S. Sakač in 1940.^[3]

[edit]Legend versus reality

Area of Balto-Slavic dialectic continuum (purple) with proposed material cultures correlating to speakers Balto-Slavic in Bronze Age (white). Reddots= archaic Slavic hydronyms

The earliest Polish mention of Lech, Čech and Rus is found in the Chronicle of Greater Poland^[4] written in 1295 in Gniezno or Poznań. In Bohemian chronicles, Čech appears on his own or with Lech only; he is first mentioned as Bohemus in Cosmas' chronicle (1125).

The legend suggests the common ancestry of the Poles, the Czechs and the Ruthenians (Russians, Ukrainians and Belarusians) and illustrates the fact that as early as the 13th century, at least three different Slavic peoples were aware of being ethnically and linguistically-interrelated, and, indeed, derived from a common root stock.

Duke Czech

The legends also agree with the location of the homeland of the Slavic peoples in eastern Europe. This area overlapped the region presumed by mainstream scholarship to be the Proto-Indo-European homeland in the general region of the Pontic-Caspian steppe.^[5] In the framework of the Kurgan hypothesis, "the Indo-Europeans who remained after the migrations became speakers of Balto-Slavic".^[6]

The legend also attempts to explain the etymology of these people's ethnonyms: Lechia (another name for Poland), the Czech lands (including Bohemia, Moravia, and Silesia), and Ruś(Ruthenia). In fact, the term "Lechia" derives from the tribe of Lędzianie.^[^{citation needed}^] A prominent Renaissance Polish man of letters, Jan Kochanowski, in his essay on the origin of the Slavs, makes no mention of the third "brother", Rus. Moreover, he dismisses the legend entirely, stating that "no historian who has taken up the subject of the Slavic nation [...] mentions any of those two Slavic leaders, Lech and Czech". He goes on to assume that "Czechy" and "Lachy" are quite probably the original names for the two nations, although he does not dismiss the possibility that there might have been a great leader by the name Lech whose name replaced the original and later forgotten name for the Polish nation.^[7]

[edit]Oaks of Rogalin

Lech, Czech and Rus oaks inRogalin, Poland

Lech, Czech and Rus are three ancient large oaks in the garden adjacent to the 18th century palace in Rogalin, Greater Poland. Each of them is several hundred years old.^[8] They vary between 23 and 30 feet in circumference. They've been declared natural landmarks and placed under protection.

[edit]See also

§ Etymology of Rus and derivatives.

[edit]References

1. ^ Reges Et Principes Regni Poloniae Adrian Kochan Wolski; Riksarkivet E 8603; BUV 18.24.1.17 [1] Quote: LECHUS adest, a quo deducta colonia nostra est.

2. ^ Andreas Osiander, Before the state: systemic political change in the West from the Greeks to the French Revolution, pg. 241, Oxford University Press (2008), ISBN 0198294514

3. ^ Krapina-Kijev-Ararat, Priča o troje braće i jednoj sestri. Život 21/3: 129–149, Zagreb

4. ^ "Fix hiis itaque Pannoniis tres fratres filii Pan principis Pannoniorum nati fuere quorum primogenitus Lech, alter Rus, tercius Czech nomine habuerunt. Et hii tres hec tria regna Lechitarum, Ruthenorum, et Czechorum quit et Bohemi [...] Germo est quaddam instrumentum in quo duo boves simul iuncti trahendo aratrum seu plaustrum incedunt, sic et Theutunici cum slavis regna contigua habentes simul ..." Translation: Among the Pannonians, therefore, three brothers were born to Pan, prince of the Pannonians. The first was named Lech, the second Rus and the third Czech. These three held the three kingdoms of the Lechites [Poles], Russians and Czechs (or Bohemians) […] Germo is a type of vehicle in which two oxen are yoked together to draw a plough or pull a cart, and so the Germans and the Slavs, having common borders, pull together; there is no people in the world so familiar and friendly to one another as the Slavs and Germans. [in:] Chronica Poloniae Maioris. Kronika Wielkopolska. ed. and commentary by Brygida Kürbis. Warszawa 1970

5. ^ Anthony, David W. (2007). The Horse, the Wheel, and Language: How Bronze Age Riders from the Eurasian Steppes Shaped the Modern World. Princeton, NJ: Princeton University Press. ISBN 9780691058870.

6. ^ F. Kortlandt, The spread of the Indo-Europeans, p.4

7. ^ Jan Kochanowski, Proza polska, Universitas, Kraków 2004, pp. 19-21 (in Polish)

8. ^ Patrick Taylor, The Oxford companion to the garden, pg. 411, Oxford University Press (2006), ISBN 0198662556

[edit]

En 990, la guerre a éclaté à la frontière polono-tchèque, dans laquelle l'Allemagne a appuyé la Pologne.

En conséquence, la Silésie polonaise, et peut-être également le sud de Cracovie, la Petite Pologne ont été rattachés à son r. La dernière étape
vie politique et a été de délivrer un document qui a survécu
que dans l'abstrait, et a été appelé par les historiens de la première
Dagomé mots iudex du texte. Loi du roi de Pologne a donné son
l'État dans les soins du pape. Ce fut probablement pour protéger l'Eglise
revendications polonaises contre les allemands, ainsi que de fournir plus jeunes
princière part fils du pouvoir en Pologne. Avec sa première femme, Dobrawą,
fils Mieszko de Boleslas avait une fille. Le second, Oda - trois fils,
dont l'un est décédé au début. Avant sa mort, le prince état partagé
entre les fils. Néanmoins, l'aîné d'entre eux, Boleslaw, a réussi sans
difficultés majeures comprennent l'autorité sur l'ensemble du pays. Mieszko Ier a continué
polonais de la construction, son temps se développe dans une structure sociale.
Renforcement du pays en lançant la construction de nombreux villages fortifiés.Rose
les églises. A propos de lui-même, sur le genre d'homme il était, presque
nous ne savons rien. De l'observation de ses actions montrent qu'il était un homme politique,
qui sait quand se retirer, et quand ils défendent leur dur
tort. Il pourrait aussi faire une bonne impression sur les gens, qui
courtisé la faveur. Nous savons qu'il offrait peu Otton III
chameau, qui a noté les nombreux Allemands, et le message se trouve
reflété dans plusieurs chroniques

Rzepicha

Ten artykuł dotyczy legendarnej Piastówny. Zobacz też: roślinę o tej nazwie.

Piast i Rzepicha, dzieło nieznanego artysty

Rzepicha (Rzepka) – wzmiankowana w Kronice Galla Anonima żona Piasta, protoplasty dynastii Piastów i matka Siemowita.

Postać Rzepichy pojawiała się w źródłach zawsze obok męża, a jej wątek nie był rozbudowywany. Samo imię ma formę zdrobniałą i pochodzi od rzepy z przyrostkiem pomniejszającym^[1].

Przypisy

1. ↑ Jerzy Strzelczyk: Mity, podania i wierzenia dawnych Słowian. Poznań: Rebis, 2007. ISBN 978-83-7301-973-7.

Kategoria: Piastowie

Rzepicha (Rzepka) - mentionnée dans la Chronique de Gallus Anonymus femme,
ancêtre de la dynastie des Piast et mère de Siemovit un prince de la tribu des Polany .
la Figure de Rzepicha est apparue dans les sources et est toujours à côté de son mari, et son sujet
n'a jamais été développé. Le nom est utilisé sous la forme d’un diminutif et provient du mot radisle diminutif et sont issues de
Velcro avec le suffixe-réduction [1].

§ wątek (architektura) - sposób ułożenia cegieł lub kamieni w murze; wiązanie

§ wątek (informatyka) - wydzielony fragment wykonywanego programu

§ wątek (grupy dyskusyjne) - grupa wiadomości na jeden temat

§ wątek (literatura)

§ wątek tkacki - element struktury tkaniny

§ ciąg logiczny myśli, rozmowy

Brassica rapa

Aller à :Navigation,rechercher

Brassica rapa

Brassica rapa alt=" Brassica rapa" v:shapes="_x0000_i1029">

Brassica rapa

Classification classique

Plantae

Nom binominal

Brassica rapa
L., 1753

Classification phylogénétique

v:shapes="_x0000_i1030">

D'autres documents multimédia
sont disponibles sur Commons

Brassica rapa est une espèce de la famille des Brassicaceae (Crucifères), cultivée comme plante potagère ou fourragère.

"Elle est constituée par une partie sous la terre, et une partie en pleine air". (Veglia, 2009).

Sommaire

[masquer]

· 1 Sous-espèces

· 2 Travaux scientifiques

· 3 Notes et références

· 4 Annexes

o 4.1 Articles connexes

o 4.2 Liens externes

Sous-espèces[modifier]

Il existe plusieurs célèbres sous-espèces :

§ Brassica rapa L. subsp. rapa, le navet,

§ Brassica rapa L. subsp. oleifera, la navette d'hiver,

§ Brassica rapa L. subsp. campestris, la navette d'été,

§ Brassica rapa L. subsp. chinensis, le Bok choy,

§ Brassica rapa L. subsp. pekinensis, le Pe-tsaï,

§ Brassica rapa L. subsp. perviridis, le komatsuna.

Travaux scientifiques[modifier]

Le génome de Brassica rapa L. est en cours de séquençage par le consortium international Brassica rapa Genome Project¹. La France a été le premier partenaire du consortium a rendre sa contribution utilisable par toute la communauté scientifique².

Notes et références[modifier]

1. ↑ Brassica rapa Genome Project [archive]

2. ↑ contribution [archive]

Annexes[modifier]

Articles connexes[modifier]

§ Brassica

Liens externes[modifier]

§ Référence Flora of China : Brassica rapa (en)

§ Référence Flora of Pakistan : Brassica rapa (en)

§ Référence Flora of Missouri : Brassica rapa (en)

§ Référence Florabase (Australie Ouest) : classification Brassica rapa (+description) (en)

§ Référence Catalogue of Life : Brassica rapa (en)

§ Référence Tela Botanica (France métro) : Brassica rapa L., 1753 (fr)

§ Référence Tela Botanica (Antilles) : Brassica rapa L. Chinensis (fr)

class="rg_i" name="YtgP3thtsvUGnM:"data-src="http://t3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcRREiKesRYab9TTsaN2l82g5l70seTb0kfQIEwF6fHAiGCCszPN8g"data-sz=f onload="this.style.display='inline';google.stb.csi.onTbn(0, this)"v:shapes="_x0000_i1035">

Piastowie

Piastowie
Kraj	Polska
Tytuły	Królowie Polski Różni książęta
Założyciel	Legendarny: Piast Kołodziej Historyczny Mieszko I
Ostatni władca	Jerzy Wilhelm legnicki
Rok założenia	ok. 960
Rok rozwiązania	1675
Rok złożenia z funkcji	1370 Śmierć Kazimierza Wielkiego
Pochodzenie etniczne	polskie
Gałęzie	książęta krakowscy książęta kujawscy książęta mazowieccy książęta sandomierscy książęta wielkopolscy książęta wrocławscy książęta cieszyńscy książęta głogowsko-żagańscy książęta legnicko-brzescy książęta oleśniccy książęta opolscy książęta opolsko-raciborscy książęta oświęcimscy książęta świdnicko-jaworscy książęta ziębiccy

Elekcja Piasta na księcia

Piastowie – pierwsza historyczna dynastia panująca w Polsce od ok. 960 do 1370 roku. Za jej protoplastę uchodzi na półlegendarny Piast, syn Chościska, rataj spod Gniezna. Syn Piasta, Siemowit, (IX wiek) został księciem Polan. Pierwszym władcą z dynastii Piastów, którego historyczność nie jest kwestionowana, był Mieszko I (zm. 992), prawnuk Siemowita.

Piastowie zasiadali na polskim tronie od około 960 roku^[1] (choć faktycznie na arenie międzynarodowej jako dynastia zaistnieli po przyjęciu chrztu przez Mieszka I w 966 roku) do 1370 roku (z przerwą na panowanie Wacława II^[2]), kiedy to zmarł Kazimierz III Wielki. Boczne linie Piastów utrzymały się na Mazowszu (do 1526 roku) i na Śląsku (do 1675 roku).

Od pokolenia synów Bolesława III Krzywoustego^[3] Piastów dzieli się na linie śląską (wywodzącą się od Władysława II Wygnańca),wielkopolską (wywodzącą się od Mieszka III Starego), małopolską, mazowiecką i kujawską (wywodzącą się od Kazimierza II Sprawiedliwego).

Spis treści

[ukryj]

· 1 Nazwa

· 2 Pierwsi Piastowie

· 3 Linie Piastów

o 3.1 Piastowie śląscy

o 3.2 Piastowie wielkopolscy

o 3.3 Piastowie małopolscy

o 3.4 Piastowie mazowieccy

o 3.5 Piastowie kujawscy

· 4 Ostatni Piastowie

· 5 Monumentum Piasteum

· 6 Orzeł piastowski

· 7 Dane statystyczne

o 7.1 Imiona

o 7.2 Małżeństwa

o 7.3 Długowieczni Piastowie i Piastówny^[12]

§ 7.3.1 kobiety

§ 7.3.2 mężczyźni

o 7.4 Stan duchowny

o 7.5 Koronacje królewskie

o 7.6 Nienaturalne zgony według źródeł (nie zawsze potwierdzone)

o 7.7 Znane dzieci ze związków pozamałżeńskich

· 8 Przypisy

· 9 Zobacz też

· 10 Bibliografia

o 10.1 Linki zewnętrzne

Nazwa[edytuj]

Określenie Piastowie pochodzi od imienia protoplasty dynastii Piasta.

Istnieją hipotezy, że nazwa piast była określeniem urzędu pełnionego, zapewne dziedzicznie, przez członków rodu – urzędu, do którego obowiązków należało opiekowanie się (piastowanie) potomstwem księcia czy też jego domem. Zwolennicy tej hipotezy wskazują historię frankońskich Karolingów, którzy odsunęli od władzy Merowingów, u których pełnili dziedzicznie urząd majordomusa (= piasta?) (podobnie Piastowie w osobie Siemowita, syn Piasta, mieli odsunąć od władzy księcia Popiela, panującego w Gnieźnie).

Pojęcie Piastowie i wywodzenie całej dynastii polskiej od Piasta zawdzięczamy pracom historiografów i genealogów pracujących na dworze legnicko-brzeskiej linii Piastów śląskich.

Pierwsi Piastowie[edytuj]

Pierwsi przedstawiciele dynastii Piastów, Siemowit, Lestek i Siemomysł, władali plemieniem Polan. Teoria ta jest uznawana za główną wizję dziejów Polski, ale warto także wspomnieć, że istnieje także hipoteza alternatywna, w myśl której pierwsi Piastowie pochodzili z najemnej drużyny skandynawskiej i odsunęli od władzy lokalną władzę gnieźnieńską (czego echem ma być legenda o Popielu)^[4]. Za twórcę polskiej państwowości i pierwszego władcę Polski z dynastii Piastów uważa się Mieszka I. Ten władca też jako pierwszy z dynastii przyjął w 966 roku chrzest. Bolesław I Chrobry, syn i następca Mieszka I, był pierwszym władcą Polski, który dostąpił koronacji (1025). Prestiż dynastii na arenie międzynarodowej podniosło małżeństwo Mieszka II Lamberta, syna i następcy Bolesława Chrobrego, z Rychezą, po kądzieli wnuczką cesarza Ottona II.

Wprawdzie większość władców z dynastii Piastów pozostawiało kilku synów, jednak do trwałego podziału dynastii na kilka linii doszło dopiero w 1138 roku po śmierciBolesława III Krzywoustego. Jednocześnie wydana przez tego władcę ustawa sukcesyjna zapoczątkowała w Polsce okres rozbicia dzielnicowego.

W literaturze genealogicznej do pierwszych Piastów zalicza się przedstawicieli dynastii do pokolenia dzieci Bolesława III Krzywoustego oraz (ze względów praktycznych) potomstwo jednego z jego synów - Bolesława IV Kędzierzawego.

Linie Piastów[edytuj]

Piastowie śląscy[edytuj]

Osobny artykuł: Piastowie śląscy.

Linia Piastów śląskich wywodzi się od Władysława II Wygnańca (1105-1159), księcia krakowskiego (senioralnego) i śląskiego. Od najstarszego syna Władysława, Bolesława I Wysokiego, wywodzi się linia wrocławska, z której później wyodrębniły się linie:

§ legnicka (wywodziła się od Bolesława II Rogatki, prawnuka Bolesława I Wysokiego) wygasła na Jerzym Wilhelmie w 1675 r.,

§ świdnicka (wywodziła się od Bolka I Surowego, syna Bolesława II Rogatki), wygasła na Bolku II Małym w 1368 r.,

§ ziębicka (wywodziła się od Bolka II Ziębickiego, syna Bolka I Surowego), wygasła na Janie ziębickim w 1428 r.,

§ głogowska (wywodziła się od Konrada I głogowskiego, brata Bolesława II Rogatki), wygasła na Henryku XI w 1476 r.,

§ żagańska (wywodziła się od Henryka IV Wiernego, wnuka Konrada I głogowskiego), wygasła na Janie II Szalonym w 1504 r.,

§ oleśnicka (wywodziła się od Konrada I oleśnickiego, brata Henryka IV Wiernego), wygasła na Konradzie X w 1492 r.,

Z kolei od Mieszka Plątonogiego, drugiego syna Władysława II Wygnańca, wywodzi się linia raciborska. Podział tej linii na kolejne datuje się od pokolenia synów Władysława opolskiego. Tak więc wyodrębniły się linie:

§ cieszyńska (wywodziła się od Mieszka cieszyńskiego, syna Władysława Opolskiego), wygasła na Fryderyku Wilhelmie w 1625 r.,

§ oświęcimska (starsza) (wywodziła się od Władysława Oświęcimskiego, syna Mieszka cieszyńskiego), wygasła na Janie III w 1405 r.,

§ oświęcimska (młodsza) (wywodziła się od Przemysława Oświęcimskiego, prawnuka Mieszka cieszyńskiego), wygasła na Janie V w 1494 r.,

§ bytomska (wywodziła się od Kazimierza bytomskiego, syna Władysława Opolskiego),wygasła na Bolesławie w 1355 r.,

§ opolska (wywodziła się od Bolesława I opolskiego, syna Władysława Opolskiego), wygasła na Janie II Dobrym w 1532 r.

§ raciborska (wywodziła się od Przemysława raciborskiego, syna Władysława Opolskiego), wygasła na Leszku w 1336 r.

Dzielnicą senioralną z tej linii Piastów władali: Władysław II Wygnaniec, Mieszko Plątonogi, Henryk I Brodaty, Henryk II Pobożny, Bolesław Rogatka (często pomijany w zestawieniach władców dzielnicy senioralnej^[5]) i Henryk IV Probus.

Piastowie wielkopolscy[edytuj]

Osobny artykuł: Piastowie wielkopolscy.

Linia Piastów wielkopolskich wywodzi się od Mieszka III Starego (zm. 1202), księcia wielkopolskiego. Spośród jego synów jedynie Odon doczekał się męskiego potomstwa. W linii męskiej Piastowie wielkopolscy wygaśli na Przemyśle II, zamordowanym w 1296 roku, zaś w linii żeńskiej na jego siostrze stryjecznej, Jadwidze w 1339.

Dzielnicą senioralną z tej linii Piastów władali: Mieszko III Stary, Władysław Laskonogi i Przemysł II. Ten ostatni był również czwartym Piastem w ogóle, a pierwszym od czasów Bolesława II Szczodrego, który został koronowany (26 czerwca 1295).

Piastowie małopolscy[edytuj]

Osobny artykuł: Piastowie małopolscy.

Linia Piastów małopolskich wywodzi się od Kazimierza II Sprawiedliwego (1138-1194), księcia krakowskiego, a później także mazowieckiego. Spośród jego synów dwóch doczekało się potomstwa - Leszek Biały (kontynuator linii małopolskiej) i Konrad I mazowiecki (założyciel linii mazowieckiej). W linii męskiej Piastowie małopolscy wygaśli naBolesławie Wstydliwym, zmarłym w 1279 roku. Ostatnią Piastówną małopolską była Salomea (późniejsza błogosławiona), zmarła w 1268 roku.

Z tej linii Piastów w dzielnicy senioralnej, a później krakowskiej panowali Kazimierz II Sprawiedliwy, Leszek Biały i Bolesław V Wstydliwy. Należy zaznaczyć, że dzielnica senioralna była dzielnicą dziedziczną Piastów małopolskich.

Piastowie mazowieccy[edytuj]

Osobny artykuł: Piastowie mazowieccy.

Starsza linia Piastów mazowieckich wywodzi się od Bolesława IV Kędzierzawego, wygasłą na jego synu Leszku zm. 1186, który przekazał swoją dzielnicę Kazimierzowi II Sprawiedliwemu zm.1194.

Młodsza linia Piastów mazowieckich wywodzi się od Konrada (zm. 1247), księcia mazowieckiego, syna Kazimierza II Sprawiedliwego. Spośród jego synów męskiego potomstwa doczekali się Kazimierz I kujawski (założyciel linii Piastów kujawskich) oraz Siemowit I, który kontynuował linię mazowiecką.

Linię mazowiecką dzieli się na dwie linie:

§ płocką - wywodzącą się od Siemowita IV, także syna Siemowita III, wygasłą na Władysławie II w 1462 r.

§ warszawską - wywodzącą się od Janusza I, syna Siemowita III, wygasłą w linii męskiej w 1526 roku na Januszu III.

Spośród przedstawicieli tej linii dzielnicą krakowską władał Konrad I mazowiecki.

Piastowie kujawscy[edytuj]

Osobny artykuł: Piastowie kujawscy.

Linia Piastów kujawskich wywodzi się od Kazimierza I (zm. 1267), księcia kujawskiego. Z tej linii Piastów dzielnicę krakowską opanował najpierw Leszek Czarny w 1279 roku po śmierci Bolesława Wstydliwego, a później jego przyrodni brat Władysław I Łokietek w 1306 roku po śmierci Wacława III, który w 1320 roku został koronowany na króla Polski. Po śmierci Łokietka w 1333 roku kolejnym królem Polskim został jego syn Kazimierz III Wielki. Ten jednak zmarł w 1370 roku, nie pozostawiając legalnego męskiego potomka, a polską koronę odziedziczył jego siostrzeniec Ludwik, król Węgier z dynastii Andegawenów (boczna linia Kapetyngów).

Linia Piastów kujawskich wymarła w linii męskiej na Władysławie Białym w 1388 roku.

Ostatni Piastowie[edytuj]

Za ostatniego męskiego przedstawiciela dynastii Piastów uchodzi Jerzy Wilhelm, książę brzesko-legnicki zmarły 21 listopada 1675 w Brzegu. Ostatnią Piastówną byłaKarolina (zm. 1707), księżniczka legnicka.

Jerzego Wilhelma przeżył jego stryj August hrabia Legnicki (August von Liegnitz), zmarły w 1679 w swym majątku Kantorowice (Kantersdorf) w ks. brzeskim. Pochodził on jednak z małżeństwa morganatycznego i nie miał praw do nazwiska i spadku. Innym sugerowanym ostatnim męskim przedstawicielem dynastii Piastów, jednak również bez prawa do tronu czy nazwiska, był baron von und zu Hohenstein – Ferdynand II zmarły 3 kwietnia 1706, wnuk Wacława Gotfryda, naturalnego syna przedostatniego księcia cieszyńskiego Adama Wacława z jego pozamałżeńskiego związku z ochmistrzynią Małgorzatą Kostlachówną.

Monumentum Piasteum[edytuj]

W Monumentum Piasteum, legnickiej nekropolii (ukończonej w 1679 i znajdującej się przy kościele św. Jana) ostatnich książąt piastowskich znajduje się panteon całej tej dynastii. Wewnętrzna kompozycja skupia sie wokół centalnej kopuły jej kompozycji malarskiej, wokół której rozmieszczono sceny z najstarszych dziejów Polski i Śląska. Dopełnieniem całości jest łaciński napis, przepełniony dynastyczną dumą historyczną, który brzmi:

„

Bogu, Opiekunowi szczątków i pobożnym cieniom Domu Piastowskiego ten pomnik poświęcono, który wziął początek z Piasta w roku 775 ery Chrystusowej, dał Sarmacji 24 królów i licznych panujących Śląskowi 123 książąt, kościołowi 6 arcybiskupów i biskupów, Północy religię, naukę, urządzenia państwowe, świątynie, szkoły, miasta, zamki i mury obronne, dzięki władcom pobożnym, szlachetnym, świętym, dzielnym i łaskawym. Germanię ocalił od nawały tatarskiej, który na Chrystianie najlepszym i jego synu Jerzym Wilhelmie ostatnim, lecz w zasługach najpierwszym dnia 21 listopada 1675 roku przy wielkim żalu Ojczyzny, Europy i cesarza równo po dziewięciu stuleciach skończył się i zasłużył, aby Ludwika, księżna anhalcka, ostatnia matka Piastów pomnik ten zbudowała przodkom i pradziadom, jako też potomnym, małżonkowi, synowi, sobie i pozostałej córce Karolinie księżnej holsztyńskiej roku Chrystusowego 1679, płacząc nad urnami tych, z których każdy mając cnotę za herolda, a świat Północy za pomnik niczego by nie potrzebował, gdyby wcześniej od głazów nie milkło zapomnienie i niewdzięczność śmiertelnych.

”

Wewnętrzne przesłanie artystyczne Monumentum Piasteum odzwierciedlają słowa polskiego historyka sztuki Michała Rożka:

Legnickie mauzoleum, któremu już w roku 1679 przydano pompatyczne miano Monumentum Piasteum, jest nie tylko nekropolią ostatnich Piastów z linii brzesko-legnickiej, lecz przede wszystkim pomnikiem dynastycznym całej piastowskiej familii. Wystrój artystyczny został bez reszty podporządkowany tej idei. Zatem stanowi on panteon rodziny Piastów, będąc także znakomitym przykładem niustannych związków Śląska z macierzą

^[6].

Orzeł piastowski[edytuj]

Orzeł piastowski - herb dynastyczny kilku linii Piastów. Początkowo funkcjonuje jako herb śląskiej linii Piastów. Po raz pierwszy jako godło książęce pojawia się na pieczęci konnej Kazimierza opolsko-raciborskiego w 1222 r.^[7] Później stopniowo jest przejmowany jako herb przez kolejne linie Piastowskie, najpóźniej pojawia się na pieczęciach książąt mazowieckich, bo dopiero po 1271 r.^[7] W XIII w. Przemysł II przyjmuje srebrnego orła ukoronowanego jako godło swego państwa, funkcjonuje on od tamtej pory obok herbów osobistych królów^[7].

Obecnie symbol orła piastowskiego znajduje się w herbach wielu miast (np.: Wrocławia, Zgorzelca, Środy Śląskiej, Bolesławca) i regionów.

Opis herbu:

§ orzeł w układzie heraldycznym (czyli z głową w prawo);

§ orzeł (badź paw lub gołębica) uwieczniony był na rewersie denara Bolesława Chrobrego

§ od czasów rozbicia dzielnicowego występuje w wielu odmianach, głównie kolorysytycznych.

Herb Piastów małopolskich

Herb Piastów wielkopolskich, dokładnie Przemysła II

§ v:shapes="_x0000_i1099">

Herb Piastów dolnośląskich, pierwowzór linii dolnośląskich

Herb Piastów górnośląskich, pierwowzór linii górnośląskich

herb Piastów mazowieckich z linii czerskiej

Herb Piastów, z linii opolsko-raciborskiej

herb Piastów, z linii cieszyńskiej (późniejszy)

herb Piastów, z linii głogowskiej

herb Piastów, z linii legnicko-brzeskiej

Herb Piastów, z linii świdnicko-jaworskiej

Herb Piastów, z linii świdnicko-jaworskiej (po 1368 r.)

Dane statystyczne[edytuj]

W ciągu 800 lat istnienia rodu (IX-XVII wiek) znanych jest 591 przedstawicieli, tj. 310 mężczyzn (w tym 218 panujących) i 281 kobiet^[8].

Imiona[edytuj]

Piastowie i Piastówny nosili imiona^[9]:

§ Bolesław 45 (967 – 1494)

§ Anna 37 (1253 – 1642)

§ Henryk 31 (ok. 1130 – 1614)

§ Jadwiga 27 (ok. 1240 – 1524)

§ Elżbieta 22 (przed 1154 – 1653)

§ Konrad 22 (ok. 1164 – 1503)

§ Władysław 20 (1043 – 1494)

§ Agnieszka 20 (po 1088 – 1622)

§ Jan 20 (ok. 1164 – 1639)

§ Kazimierz 19 (1016 – 1528)

§ Katarzyna 18 (ok. 1255 – 1608)

§ Eufemia 17 (ok. 1230 – 1447)

§ Wacław 15 (ok.1293 – po 1671)

§ Mieszko 13 (ok. 930 – 1344)

§ Małgorzata 13 (ok. 1300 – 1531)

§ Zofia 11 (ok. 1120 – 1660)

§ Siemowit 10 (IX w. – 1462)

§ Przemysław 10 (1220 – 1484)

§ Fryderyk 10 (1446 – 1706)

§ Leszek 8 (IX w. – 1339)

§ Salomea 8 (ok. 1160 – 1514)

§ Jerzy 8 (przed 1300 – 1664)

§ Barbara 8 (ok. 1378 – 1631)

§ Ludwik 6 (ok. 1317 – 1663)

§ Janusz 6 (ok. 1345 – 1526)

§ Ryksa 5 (1116 – po 1238)

§ Konstancja 5 (1245 – ok. 1362)

§ Kunegunda 5 (przed 1298 – 1372)

§ Maria 5 (1295 – 1654)

§ Mikołaj 5 (1321 – 1497)

§ Siemomysł 4 (X w. – 1287)

§ Gertruda 4 (ok. 1025 – 1268)

§ Eufrozyna 4 (ok. 1180 – 1324)

§ Bernard 4 (ok. 1255 – przed 1477)

§ Magdalena 4 (przed 1430 – po 1642)

§ Adelajda 3 (ok. 935 – 1291)

§ Judyta 3 (po 1130 -1320)

§ Ludmiła 3 (ok. 1180 – po 1539)

§ Helena 3 (ok. 1289 – 1583)

§ Chrystian 3 (1570 – 1672)

§ August 2 (1619 – 1679)

§ Świętosława 2 (ok. 970 – 1126)

§ Otton 2 (1000 – 1048)

§ Stefan 2 (ok. 1145 – 1306)

§ Albert 2 (ok. 1150 – ok. 1370)

§ Wierzchosława 2 (przed 1153 – ok. 1200)

§ Berta 2 (przed 1160 – po 1311)

§ Trojden 2 (1284 – 1427)

§ Beatrycze 2 (ok. 1290 – 1364)

§ Rupert 2 (ok. 1343 – 1431)

§ Joachim 2 (1550 – 1613)

§ Ernest 2 (1614 – 1631)

§ Rudolf 2 (1414 – 1633)

§ Zygmunt 2 (1431 – 1664)

§ Adam 2 (1574 – 1617)

§ Dorota 2 (1622 – 1629)

§ Czcibor 1 (ok. 935 – po 972)

§ Świętopełk 1 (ok. 980 – przed 992)

§ Lambert 1 (ok. 981 – po 992)

§ Bezprym 1 (zap. 987 – 1032)

§ Regelinda 1 (989 – po 1014)

§ Dytryk 1 (ok. 1000 – po 1032)

§ Matylda 1 (po 1017 – po 1035)

§ Zbigniew 1 (1073 – po 1112)

§ Dobroniega 1 (przed 1129 – po 1147)

§ Jarosław 1 (ok. 1142 – po 1284)

§ Odon 1 (ok. 1144 – 1194)

§ Olga 1 (ok. 1158 – ok. 1178)

§ Zbysława 1 (ok. 1171 – po 1213)

§ Anastazja 1 ( przed 1164– po 1240)

§ Eudoksja 1 (przed 1222 – po 1238)

§ Więcesława 1 (ok. 1225 – po 1230)

§ Fenenna 1 (przed 1277 – 1295)

§ Wiola 1 (ok. 1290 – 1317)

§ Beata 1 (ok. 1323 – 1331)

§ Jolanta 1 (ok. 1330 – 1403)

§ Elencza 1 (ok. 1335 – 1339)

§ Niemierza 1 (po 1341 – 1386)

§ Juta 1 (przed 1346 – po 1378)

§ Bolka 1 (1353 – 1428)

§ Guta 1 (p. 1358 – 1413)

§ Mikłusz (Mikołaj ?) 1 (przed 1387 – po 1417)

§ Cymbarka 1 (1394 – 1429)

§ Aleksander 1 (ok. 1395 – 1444)

§ Amelia1 (ok. 1397 – 1424)

§ Baltazar 1 (ok. 1413 – 1472)

§ Scholastyka 1 (ok. 1425 – ok. 1486)

§ Aleksandra 1 (ok. 1427 – 1460)

§ Machna 1 (ok. 1446 – ok. 1470)

§ Elekta 1 (ok. 1460 – 1507)

§ Stanisław 1 (1501 – 1524)

§ Emilia 1 (1563 – 1618)

§ Sabina 1 (1571 – 1572)

§ Sybilla 1 (1620 – 1657)

§ Joanna 1 (1636 – 1673)

Małżeństwa[edytuj]

Znanych jest 328 małżeństw Piastów. Najczęściej ród zawierał związki matrymonialne z przedstawicielami^[10][11]:

§ Piastowie 52 (mariaże Piastów śląskich z nieśląskimi 23, śląscy ze śląskimi 28, wielkopolsko-kujawskie 1)

§ Przemyślidzi 25 (w tym 12 ze śląskimi)

§ Rurykowicze 23 (w tym ks.kijowscy 8, haliccy 7 , nowogrodzcy 2, inni 6)

§ możni (magnaci) niemieccy 21

§ Askańczycy 14

§ możni (magnaci) czescy 13

§ Giedyminowicze 12

§ możni (magnaci) polscy 11

§ Wettynowie 11

§ Podiebradowie 9

§ Hohenzollernowie 8

§ Gryfici 8

§ Arpadowie 8

§ możni (magnaci) węgierscy 8 (w tym Batory 1, Zapolya 2)

§ Wittelsbachowie 7

§ ks. Anhaltu 5

§ Habsburgowie 5

§ stan mieszczański 5

§ kr. Szwecji 4 (r. Ynglingów 1, r. Sverkera 1, r. Eryka 1, r. Folkungów 1)

§ możni (magnaci) litewscy 4 (w tym Radziwiłłowie 1)

§ Sobiesławice 4

§ d. maklemburska 4

§ Luksemburgowie 4

§ d.. wirtemberska 3

§ Ekkehardyni 2

§ Babenbergowie 2

§ Andegawenowie 2

§ d. holsztyńska 2

§ d. nassauska 2

§ Welfowie 2

§ d. Haidesleben 1

§ d. Sachsenbume 1

§ książęta słowiańscy 1

§ kr. Danii 1 (d. Gorma)

§ palat. Reńscy 1

§ Kettlerowie (Kurlandia) 1

§ możni (magnaci) francuscy 1

§ d. Salicka 1

§ d. z Chatenois (lotaryńska) 1

§ d. rugijscy 1

§ ks. żmudzcy 1

§ d. Trojdena (litewska) 1

§ Kotromanić 1

§ d. brabancka 1

§ możni (magnat) Słowenii 1

§ Kapetyngowie (boczna) 1

§ d. z Urgell (barcelońska) 1

§ Andesch (Meran) 1

§ Subić 1

§ Jagiellonowie 1

§ Basarabowie (Wołoszczyzna) 1

§ burgrabowie Magdeburga 1

§ ks. Bułgarka 1

§ ks. Liechtestein 1

Długowieczni Piastowie i Piastówny^[12][edytuj]

kobiety[edytuj]

1. Gertruda c. Mieszka II ur. ok. 1025, zm. 4 I 1108 ok. 83 lata

2. Świętosława Swatawa c. Kazimierza Odnowiciela ur. ok. 1044, zm. 1 IX 1126 ok. 82 lat

3. Jadwiga c. Jana I żagańskiego ur. ok. 1416, zm. 14 V 1497 ok. 81 lat

4. Anna c. Bolka III Opolskiego, ur. ok. 1377, zm. 1456, ok. 79 lat

5. Eufemia c. Siemowita III ur. przed 1341, zm. po 9 V 1418 ok. 78 lat

6. Anastazja c. Mieszka Starego, ur. przed 1164, zm. po 31 V 1240 ok. 77 lat

7. Elżbieta Łokietkówna, ur. ok. 1305, zm. 1380, ok. 75 lat

8. Bolka bytomska c. Bolesława bytomskiego, ur. ok. 1353, zm. 1428, ok. 75 lat

9. Jadwiga c. Bolesława Pobożnego, ur. ok. 1266, zm. 10 XII 1339 ok. 73 lata

10. Jolanta Helena c. Kazimierza I cieszyńskiego. ur. ok. 1330, zm. 20 III 1403, ok. 73 lat

11. Eufemia c. Bolka III Ziębickiego, ur. ok. 1375. zm. 17 XI 1447, ok. 72 lata

12. Elżbieta c. Henryka V Brzuchatego, ur. ok. 1285 – zm. 1357 ok. 72 lata

13. Eufemia, c. Henryka VI Dobrego, ur. 1312 lub 1313, zm. po 1384 ok. 72 lata

14. Wierzchosława Ludmiła c. Mieszka Starego, ur. przed 1153, zm. 1223 ok. 71 lat

15. Małgorzata c. Jana I żagańskiego, ur. ok. 1420, zm. 1491 ok. 71 lat

16. Anna c. Jana II oświęcimskiego, ur. ok. 1370, zm. 1440, ok. 70 lat

mężczyźni[edytuj]

1. Janusz I Starszy ur. ok. 1345, zm. XI 1429 ok. 84 lat

2. Ludwik I brzeski ur. ok. 1317, zm. XII 1398 ok. 81 lat

3. Bernard Niemodliński ur. ok. 1376, zm. IV 1455, ok. 79 lat

4. Kazimierz I cieszyński ur. ok. 1280, zm. 1358, ok. 78 lat

5. Kazimierz II cieszyński ur. ok. 1450, zm. 1528 ok. 78 lat

6. Władysław Biały ur. ok. 1310, zm. 1 III 1388 ok. 78 lat

7. Henryk IX Starszy ur. ok. 1390, zm. 11 XI 1467 ok. 77 lat

8. Jan Dobry ur. ok. 1455, zm. 27 III 1532 ok. 77 lat

9. Przemysław I Noszak ur. ok. 1334, zm. 23 V 1410, ok. 76 lat

10. Mieszko III Stary ur. 1126 lub 1127, zm. 13 III 1202 75 lub 76 lat

11. Bolesław I Wysoki ur. zap. 1127, 8 XII 1201 74 lata

12. Konrad I oleśnicki ur. ok. 1292, zm. 1366 ok. 74 lata

13. Mieszko I Plątonogi ur. ok. 1138, 16 V 1211 ok. 73 lata

14. Władysław Opolczyk ur. ok. 1328, zm. 1401, ok. 73 lat

15. Władysław Łokietek ur. 1260 lub 1261, zm. 2 III 1333 72 lub 73 lata

16. Władysław bytomski ur. ok. 1280, zm. 1352 ok. 72 lat

17. Bolko IV Opolski ur. ok. 1365, zm. 6 V 1437 ok. 72 lat

18. Konrad X Biały ur. ok. 1420, zm. 21 IX 1492, 72 lat

19. Bolesław Niemodliński ur. ok. 1292, zm. 1363, 71 lat

20. Wacław II Legnicki ur. 1348, zm. 30 XII 1419 71 lat

21. Siemowit IV ur. przed 1357, zm. 30 IV 1426, ok. 70 lat

22. Henryk I Brodaty ur. ok. 1168 – zm. 19 III 1238, ok. 70 lat

Stan duchowny[edytuj]

Stan duchowny wybrało 27 mężczyzn i 58 kobiet (łącznie 85 osób)

Dwóch przedstawicieli rodu było arcybiskupami:

§ Bolesław toszecki – arcybiskupem ostrzyhomskim,

§ Władysław wrocławski – arcybiskupem salzburskim i administratorem biskupstwa wrocławskiego

Dziewięciu zaś biskupami:

§ Jarosław opolski – biskupem wrocławskim

§ Mieszko bytomski – biskupem nitrzańskim i weszpremskim

§ Henryk mazowiecki – biskupem płockim

§ Jan Kropidło – biskupem poznańskim, włocławskim, kamieńskim, chełmińskim i ponownie włocławskim

§ Wacław legnicki – biskupem lubuskim i wrocławskim

§ Henryk legnicki – biskupem włocławskim

§ Konrad oleśnicki – biskupem wrocławskim

§ Aleksander mazowiecki – biskupem trydenckim

§ Kazimierz płocki – biskupem płockim

trzech było mnichami (Bezprym, Zbigniew i Władysław Biały)
trzech przeorami Joannitów (Mieszko bytomski - Węgry, Siemowit cieszyński – Polska, Czechy, Morawy, Austria, Rupert II Legnicki – Polska, Czechy i Morawy )
dwóch zaś członkami Zakonu Krzyżackiego (Konrad VII Biały i Henryk I Ziębicki)
Wreszcie ośmiu mogło się pochwalić niższymi urzędami kościelnymi

Kobiety były w 29 przypadkach ksieniami w klasztorach i 28 mniszkami

Zanotowano sześć porzuceń kariery duchownej wśród mężczyzn (Bezprym, Zbigniew, Konrad I głogowski, Henryk mazowiecki, Bolesław IV legnicki, Jan I Oświęcimski), oraz dwa porzucenia kariery duchownej wśród kobiet (Elżbieta wrocławska i Elżbieta cieszyńska).

Piastówny były ksieniami w :

§ w Trzebnicy 14

§ klarysek we Wrocławiu 8

§ w Starym Sączu 3

§ w Strzelinie 3

§ dominikanek w Raciborzu 1

§ w Niemczech 1

§ klarysek krakowskich 1

§ Owińska 1

mniszkami zaś:

§ u klarysek we Wrocławiu 9

§ dominikanka w Raciborzu 3

§ u klarysek starej Budzie 2

§ w Niemczech 2

§ u klarysek w Strzelinie 2

§ u klarysek w Gnieznie 2

§ w Skale 2

§ w Trzebnicy 1

§ NN miejsce w Polsce 1

§ w Strzelnie 1

§ św. Jerzego w Pradze 1

§ u dominikanek Św Jakuba w Sandomierzu 1

§ w Zawichoście (potem Skała) 1

Koronacje królewskie[edytuj]

Mężczyźni na króla Polski koronowali się sześciokrotnie:

1. Bolesław I Chrobry 1025

2. Mieszko II Lambert 1025

3. Bolesław II Śmiały 1076

4. Przemysł II 1295

5. Władysław I Łokietek 1320

6. Kazimierz III Wielki 1333

Kobiety królowymi były czternastokrotnie^[13]:

1. Świętosława Polska 985 (Szwecja), 998 (Dania)

2. Świętosława Swatawa 1085 (Czechy)

3. Ryksa Polska 1130 (Szwecja), ok. 1140 (Szwecja)

4. Ryksa Śląska 1152 (Kastylia)

5. Salomea Małopolska 1214 (Księstwo Halicko-Wołyńskie)

6. Fenenna kujawska 1290 (Węgry)

7. Ryksa Elżbieta 1303 (Polska i Czechy)

8. Wiola Elżbieta cieszyńska 1305 (Czechy)

9. Maria bytomska 1306 (Węgry)

10. Beatrycza jaworska 1314 (Rzym)

11. Jadwiga 1320 (Polska)

12. Elżbieta Łokietkówna 1320 (Węgry)

13. Anna Świdnicka 1353-1355 (Czechy, Niemcy i Rzym)

14. Jadwiga żagańska 1365 (Polska)

Nienaturalne zgony według źródeł (nie zawsze potwierdzone)[edytuj]

w bitwie^[14]

1. NN brat Mieszka I 963-965

2. Henryk Sandomierski 1166

3. Bolesław Mieszkowic 1195

4. Henryk II Pobożny 1241

5. Siemowit I mazowiecki 1262

6. Przemko ścinawski 1289

7. Kazimierz II łęczycki 1294

8. Bolesław III płocki 1351

9. Jan ziębicki 1428

10. Rudolf żagański 1454

11. Władysław Cieszyński 1460

zamachy i morderstwa

1. Bezprym 1032

2. Otton Bolesławowic 1033

3. Mieszko II Lambert 1034

4. Bolesław II Szczodry 1081 lub 1082

5. Zbigniew po 1113

6. Leszek Biały 1227

7. Władysław III Laskonogi 1231

8. Przemysł II 1296

9. Przemysław Oświęcimski 1406

10. Baltazar I żagański 1472

11. Mikołaj II Niemodliński 1497

12. Jan V zatorski 1513

otrucia

1. Mieszko Bolesławowic 1089

2. Kazimierz II Sprawiedliwy 1194

3. Henryk III Biały 1266

4. Władysław wrocławski 1270

5. Konrad I głogowski 1273/4

6. Henryk IV Probus 1290

7. Przemko głogowski 1331

8. Bolesław Jerzy II 1340

9. Władysław Cieszyński 1355

10. Henryk mazowiecki 1392/3

11. Henryk VIII legnicki 1398

12. Siemowit VI 1461/2

13. Władysław II płocki 1462

14. Henryk XI głogowski 1476

15. Janusz II 1495

16. Stanisław mazowiecki 1524

17. Janusz III 1526

18. Henryk XI Legnicki 1588

wypadki

1. Bolesław Kazimierzowic 1167

2. Konrad Kędzierzawy 1213

3. Kazimierz III Wielki 1370

4. Bolesław IV legnicki 1394

5. Henryk VIII Wróbel 1397

6. Wacław żagański 1430/1

Znane dzieci ze związków pozamałżeńskich[edytuj]

1. Jarosław zm. po 1284 rodzice : Bolesław II Rogatka i NN

2. Niemierza z Gołczy zm. po 4 III 1386 rodzice : Kazimierz Wielki i Cudka kasztelanka sieciechowska

3. Jan z Gołczy zm. po 28 X 1383 rodzice : Kazimierz Wielki i Cudka kasztelanka sieciechowska

4. Pełka zm. przed 3 XI 1370 rodzice : Kazimierz Wielki i NN

5. Mikłusz zm. po 29 VI 1417 rodzice : Siemowit IV i NN

6. Jan zm. p. 14 VIII 1521 rodzice: Jan V zatorski i NN

7. Wacław Gotfryd Hohenstein zm. po 1671 rodzice : Adam Wacław Cieszyński i Małgorzata Kostlachówna

8. Magdalena zm. po 1642 rodzice : Fryderyk Wilhelm cieszyński i NN^[15]

Przypisy

1. ↑ Przypuszczalna data objęcia rządów przez Mieszka I, uchodzącego za faktycznego twórcę polskiej państwowości.

2. ↑ Wacław II najpierw w 1291 roku został księciem krakowskim (a zatem przypadła mu ówczesna dzielnica senioralna). Jednak w 1295 roku na króla Polski koronował się Przemysł II, książę wielkopolski. Po śmierci Przemysła II (1296) Wacław II koronował się na króla Polski w 1300 roku. Wacław II zmarł w 1305 roku. Jego syn i następca Wacław III przybrał tytuł króla Polski, ale został zamordowany w1306 roku.

3. ↑ Wyjątkiem jest tu potomstwo Bolesław IV Kędzierzawego; jednak jego obydwaj synowie zmarli bezpotomnie, dlatego w opracowaniach genealogicznych omawia się ich łącznie z pierwszymi Piastami; por. O. Balzer, Genealogia Piastów, Kraków 1895; K. Jasiński, Rodowód pierwszych Piastów, Wrocław - Warszawa 1992.

4. ↑ por. Szwarc A., Urbański M., Wieczorkiewicz P., Kto rządził Polską, Warszawa 2007

5. ↑ M.in. J. E. Morby, Dynastie świata, Kraków 1995, s. 262; Encyklopedia popularna PWN, wyd. 27, Warszawa 1997, s. 659. Bolesław panował w księstwie krakowskim od kwietnia do lipca 1241 r. (10 lipca 1241 r. jako książę krakowski wystawia dokument Konrad mazowiecki). Zob. A. Jureczko, Henryk III Biały książę wrocławski (1247-1266), Kraków 2007, s. 17; St. Szczur, Historia Polski: Średniowiecze, Kraków 2002, s. 296; B. Zientara, Bolesław Łysy (Rogatka) [w:] Poczet królów i książąt polskich, red. A. Garlicki, Warszawa 1987, s.173.

6. ↑ Michał Rożek, Nekropolie królów i książąt polskich, Warszawa 1988, s. 23

7. ↑ ^7,0 ^7,1 ^7,2 Wojciech Górczyk, Półksiężyc, orzeł, lew i smok. Uwagi o godłach napieczętnych Piastów,Histmag ISSN 1896-8651 [1]

8. ↑ Uwaga! Dane te mogą różnić się o kilka osób w zależności od opracowania. Tutaj na podstawie ustaleń Kazimierza Jasińskiego i Oswalda Balzera.

9. ↑ W przypadku 20 kobiet i 16 mężczyzn imiona nie są znane.

10. ↑ W 21 przypadkach nie znamy pochodzenia małżonka, lub małżonki.

11. ↑ Małżeństw jest w rzeczywistości mniej, gdyż Piastowie, żenili się też między sobą.

12. ↑ W związku z częstymi przypadkami, iż nie znamy dokładnych dat urodzin, czy nawet śmierci Piastów i Piastówien lata życia są bardzo często orientacyjne. W opracowaniach historycznych można spotkać się w przypadku niektórych członków rodu z innymi propozycjami.

13. ↑ Było piętnaście królowych jeżeli nieznana z imienia córka Mieszka II Lamberta dożyła koronacji swojego męża Beli I w 1061 r. na króla Węgier.

14. ↑ Uwaga ! Kryterium znalezienia się na powyższych listach był fakt wspomnienia o nienaturalnym zgonie przez jakieśkolwiek źródło z epoki. Obecnie historycy często odrzucają te przekazy.

15. ↑ Uwaga ! Według części historyków do potomstwa naturalnego należy również zaliczyć najstarszego syna Władysława Hermana i nieznanej kobiety - Zbigniewa.